Τότα Αναγνωστοπούλου: Ένα ΝΑΙ, που καθόρισε όλη μου τη ζωή!
Πέρασαν 30 δημιουργικά και ευτυχισμένα χρόνια! Στα 40 μου ήμουν μια πετυχημένη καθηγήτρια, δεν ήμουν όμως ολοκληρωμένη. Ανήσυχο άτομο, δεν μου αρκούσε αυτό που είχα. Τότε, πήρα την τολμηρή απόφαση να γίνω ασφαλιστική σύμβουλος…
Πτυχιούχος του τμήματος Αγγλικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ. Τον Σεπτέμβριο του 1987 ξεκίνησα τη συνεργασία μου με την τότε ALICO και νυν MetLife. Μια σύντομη αυτοβιογραφία της επαγγελματικής μου καριέρας είναι αυτό που θα ακολουθήσει και αφορά στην τολμηρή απόφασή μου, στα 40 μου, να αλλάξω καριέρα και να μπορέσω να κτίσω και πέρα από το συμβατικό και μεγαλύτερο απ’ αυτό που ονειρευόμουν.
Τότε ήρθε η πρόταση να γίνω ασφαλιστική σύμβουλος. Για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή η πρόταση με ξάφνιασε και μάλιστα γέλασα. Όλα ήταν τακτοποιημένα στη ζωή μας, μιας και μόλις είχαμε επιστρέψει οικογενειακώς από τη Σαουδική Αραβία, όπου ο σύζυγός μου εργαζόταν ως διευθυντής κατασκευών σε έργα οδοποιίας. Άρα δεν υπήρχε οικονομικό κίνητρο και βέβαια τους είπα: ΟΧΙ. Απλά!
Και τότε ήρθε η μοιραία και καθοριστική ερώτηση που έμελλε να αλλάξει τη ζωή μου: «Και τι καριέρα περιμένετε να κάνετε σαν καθηγήτρια αγγλικών στα 40 σας, κα Αναγνωστοπούλου;». Αυτό ήταν! Η εύστοχη αυτή ερώτηση με προβλημάτισε και με έβαλε σε σκέψεις. Λες να έχουν δίκιο; Σαν ειδικοί κάτι θα είδαν σε εμένα, τί;
Έχασα τον ύπνο μου. Ναι, ήμουν μια πετυχημένη καθηγήτρια, δεν ήμουν όμως ολοκληρωμένη. Ανήσυχο άτομο, δεν μου αρκούσε αυτό που είχα.
Το επιχειρηματικό δαιμόνιο (πιθανόν κληρονομιά από τον πατέρα μου) με ωθούσε σε σκέψεις να ανοίξω φροντιστήριο, να πάω στη Νομική –έμπαινα στο 3ο έτος–, και εκεί πάνω ήρθε η πρόταση. Μετά από κάποιες νύχτες αϋπνίας πήρα τη μεγάλη απόφαση και είπα ΝΑΙ. Ένα ΝΑΙ, που καθόρισε όλη μου τη ζωή.
Το ένιωθα, είχα μπροστά μου μια ευκαιρία που έπρεπε να την αδράξω, γιατί το βέλος δεν γυρίζει ποτέ πίσω. Και ξεκίνησα και τόλμησα. Και βέβαια συνάντησα δυσκολίες. Μα οι δυσκολίες είναι για να τις ξεπερνάμε. Τίποτε δεν κατορθώνεται, αν δεν δοκιμάσεις τα όριά σου και δεν ρισκάρεις.
Ξεκίνησα με την προσυμβατική εκπαίδευση. Θυμάμαι ήμασταν 15 άτομα. Τα μισά ούτε καν ξεκίνησαν και τα άλλα μισά χάθηκαν στην πορεία. Μέγα λάθος γι’ αυτούς. Γιατί δεν είδαν αυτό που είδα εγώ. Ένιωθα ότι γινόμουν μέλος μιας πετυχημένης ομάδας.
Μπήκα σε μια σταθερή και έμπειρη δύναμη πωλήσεων και από την αρχή είχα να συναγωνιστώ υψηλού επιπέδου συναδέλφους, με συνεχή δραστηριότητα και εκπληκτικές αμοιβές. Είδα το κορυφαίο μέγεθος στον κόσμο της εταιρείας, τις απεριόριστες προοπτικές εξέλιξης.
Και βέβαια συνάντησα δυσκολίες. Μα οι δυσκολίες είναι για να τις ξεπερνάμε. Τίποτε δεν κατορθώνεται, αν δεν δοκιμάσεις τα όριά σου και δεν ρισκάρεις.
Τους παρ’ ολίγον συναδέλφους που δραπέτευσαν, τους φόβιζε το ελεύθερο επάγγελμα. Μα αυτό ήταν που έπρεπε να τους έλκει. Είσαι ελεύθερος να εργαστείς όσο θες, εσύ υπογράφεις την επιταγή του επόμενου μήνα. Εσύ δίνεις αύξηση στον εαυτό σου. Δεν έχεις τον φόβο μιας πιθανής απόλυσης. Βασικό.
Είδα και κάτι παραπάνω: να μου δίνεται η ευκαιρία να εντάσσομαι σε μια κοινωνική αποστολή, να μεταφέρω την ιδέα της ασφάλισης.
Όπως ο Χριστός έδωσε το έναυσμα του Χριστιανισμού και οι μαθητές του το διέδωσαν. Εν ολίγοις να μπορώ να κάνω αυτό που δεν μπορεί το κράτος, δηλ. να διαμορφώνω τις ζωές των ανθρώπων. Θεέ μου, τι συναρπαστικός ρόλος!
Άρα, τι πρόβλημα είχα να μεταφέρω στους γύρω μου την αλλαγή επαγγέλματός μου; Ότι πλέον αποτελώ στέλεχος μιας κορυφαίας ασφαλιστικής υπερδύναμης παγκοσμίως και είμαι αποφασισμένη να ΠΕΤΥΧΩ.
Κάποιοι το είδαν σαν επαγγελματικό ταρακούνημα. Είναι δυνατόν, όμως, η στενόμυαλη άποψη των άλλων να επηρεάσει την απόφασή μου ή να σταθεί εμπόδιο στο όνειρο, στην καριέρα, στην καταξίωση; OXI βέβαια!
Όχι, δεν έχω ενοχές ότι παραμέλησα τα παιδιά μου ή τον άνδρα μου. Το αντίθετο μάλιστα. Σήμερα τα παιδιά μου εργάζονται στη MetLife και, σ’ αυτές τις αλλοπρόσαλλες εποχές, αυτά ευημερούν και ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον, σε αντίθεση με την πλειονότητα του κόσμου.
Επιτρέψτε μου, μέσα απ’ αυτή τη σελίδα, να ευχαριστήσω τους πελάτες μου για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν και που μου δείχνουν. Η αναγνώριση είναι το μεγαλύτερο βραβείο.
Η αλήθεια είναι ότι η δοτική μου φύση σε συνδυασμό με το μεγαλείο της MetLife, είναι να πραγματοποιούμε καθημερινά έργο ζωής.
Και μια και μιλάμε για βραβεία, προχθές (σ.σ.: 13/4/2018) η εταιρεία μου έκανε την τιμή να με βραβεύσει για τα 30 χρόνια συνεργασίας μας. Για να είμαι ειλικρινής, εγώ ένιωσα σαν να έπαιρνα το βραβείο Roοkie (που το είχα πάρει κιόλας) όταν πρωτοξεκίνησα.
Δεν αισθάνομαι ότι πέρασαν 30 χρόνια και ξέρετε γιατί; Γιατί ήταν δημιουργικά και ευτυχισμένα χρόνια!
Τέλος, μα δεν υπάρχει τέλος. Αυτό το ορίζει μόνον ο Θεός, που τον ευχαριστώ καθημερινά που μ’ έχει γερή και που αισθάνομαι έφηβη στα 70 μου. Που κάθε μέρα ξυπνώ σαν να είναι η πρώτη μέρα στην εταιρεία, γιατί αν πάψεις να ονειρεύεσαι, να σχεδιάζεις το μέλλον των συνεργατών σου, να τους στηρίζεις, να αγωνιάς γι’ αυτούς, δεν ζεις, και εγώ θέλω να ζήσω!
*Με αφορμή την ομιλία της κας Τότας Αναγνωστοπούλου, με τίτλο «Νέα καριέρα στα 40», στην εκδήλωση “Women Brainstorming”, που διοργάνωσε το MDRT στη Θεσσαλονίκη στις 18.01.2018.
