Η δημόσια δήλωση του κ. Γιώργου Κώτσαλου, ότι τον κούρασε η διοργάνωση και η ευθύνη του Συνεδρίου της Ύδρας και ότι ευτυχώς που βρέθηκε ο κ. Νίκος Μακρόπουλος να αναλάβει…, αποτελεί αδιάψευστη διάγνωση και μάλιστα από τα πλέον αρμόδια χείλη ότι ο θεσμός της Ύδρας κινδυνεύει.

Και μη μας πει κανείς ότι, μέσα στο γενικότερο χαμό, θα χάσει η Βενετιά βελόνι, αν διακοπεί το διεθνές ασφαλιστικό και αντασφαλιστικό Συνέδριο της Ύδρας!

Η ετήσια αυτή εκδήλωση μαζί με εκείνη της Γενικής Συνέλευσης της Ένωσης, που πραγματοποιείται κάθε τρία χρόνια, είναι οι μόνες επικοινωνιακές αφορμές για την έξωθεν καλή μαρτυρία της εικόνας του κλάδου.

Επί της διαδικασίας του Συνεδρίου της Ύδρας, θα μπορούσαμε να σημειώσουμε και λάθη και παραλείψεις.

Επί της ουσίας, όμως, και για τη σκοπιμότητα διατήρησης του Θεσμού αυτού, που συμπλήρωσε 15 χρόνια, δεν υπάρχει κανείς που να ισχυρίζεται ότι πρέπει να αφεθεί στην τύχη του.

Ακόμη και οι δέκα, από τους δεκαεννιά διοικητικούς συμβούλους της Ένωσης, που δεν έκριναν σκόπιμο να παραστούν φέτος, δεν υποστηρίζουν –τουλάχιστον ανοιχτά– ότι το Συνέδριο της Ύδρας είναι άνυδρο ασφαλιστικού ενδιαφέροντος και, πολλώ μάλλον, σκοπιμότητας για το Θεσμό και τους Φορείς του.

Και αν ακόμη οι Ναυαρχίδες της ελληνικής ασφαλιστικής αγοράς, εγχώριες και ξένες, αλλάξουν Κυβερνήτες και Σημαίες Εθνικότητας, το ασφαλιστικό λιμάνι της Ύδρας, για λόγους πολλούς και σοβαρούς, δεν πρέπει να αχρηστευθεί.

Και το σημαντικότερο: δεν πρέπει να αχρηστευθεί απαξιούμενο και ευτελιζόμενο.