περιοδικό Συνήγορος

Του Θεόδωρου Κουτσούμπα, Δικηγόρου - Διδάκτορα Νομικής.

Όπως και σε προηγούμενες αναφορές έχει επισημανθεί, στην περίπτωση ασφάλισης προσώπων κατά ατυχημάτων χωρεί αυτοδίκαιη υποκατάσταση της ασφαλιστικής εταιρείας, η οποία κατέβαλε την αποζημίωση, στα δικαιώματα του ασφαλισμένου κατά του υπαίτιου της ζημίας τρίτου προσώπου.

Ο «ημιαναγκαστικός» χαρακτήρας του Ασφαλιστικού Νόμου (Ν. 2496/1997), στο πνεύμα της προστασίας του ασθενέστερου μέρους στις συμβάσεις ασφάλισης, δεν επιτρέπει απαλλαγές από την ευθύνη του ασφαλιστή, οι οποίες δεν προβλέπονται ρητά από τον ίδιο τον νόμο, ακόμη και αν οι απαλλαγές αυτές περιλαμβάνονται στην ασφαλιστική σύμβαση. Η επιλογή αυτή του νομοθέτη στοχεύει, ως γνωστόν, στην προστασία του ελάχιστα, έως και καθόλου εξειδικευμένου, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, αποδέκτη των ασφαλιστικών υπηρεσιών, σε σχέση με το αντικείμενο της ιδιωτικής ασφάλισης.

Στην ασφάλιση δανειοληπτών ενδιαφέρον εμφανίζει συχνά η περίπτωση θανάτου του δανειολήπτη, ασφαλισμένου από την Τράπεζα σε ομαδικό ασφαλιστήριό της για θάνατο του δανειολήπτη από ατύχημα ή και ασθένεια, ειδικά όταν για το δάνειο υφίσταται εγγυητής.

Από την εκπλήρωση της συμβατικής υποχρέωσης του ασφαλιστή για καταβολή του ασφαλίσματος στον ασφαλισμένο, μετά την επέλευση του ασφαλιστικού γεγονότος, χωρεί υποκατάσταση του ασφαλιστή στα δικαιώματα του ασφαλισμένου κατά του τρίτου, που είναι υπόχρεος προς αποζημίωση. Η υποκατάσταση αυτή χωρεί ανεξαρτήτως του αν έχει υπάρξει δικαστική απόφαση, η οποία να επιδικάζει την αποζημίωση, ή αυτή καταβλήθηκε κατόπιν συμβιβασμού.