Ρήξεις, για να ξεφύγουμε από το τέλμα
Editorial, Απρίλιος 2017
«Είκοσι χρόνια που βιοπορίζομαι στην ασφαλιστική βιομηχανία βλέπω τον δείκτη της παραγωγής ασφαλίστρων ως ποσοστό επί του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος να είναι κολλημένος στο 2%», είπε ο νέος Δ/νων Σύμβουλος της Interamerican, κ. Γιάννης Καντώρος, σε πρόσφατη δημόσια επικοινωνία του.
Και δεν τον βλέπει μόνον αυτός! Τον βλέπουμε όλοι μας, όσοι υπηρετούμε την ελληνική ασφαλιστική αγορά, και δεν αισθανόμαστε καθόλου υπερήφανοι για τις επιδόσεις μας. Από τις δικές μας επιδόσεις προκύπτει το τέλμα και από τις δικές μας ενέργειες παράγεται το αρνητικό αποτέλεσμα.
Οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι διοικούντες αυτές επιμένουν όχι μόνον εδώ και είκοσι χρόνια, αλλά πολλά περισσότερα, στο να διαχειρίζονται και όχι στο να δημιουργούν.
Η πώληση των υπηρεσιών, ενώ θα έπρεπε να έπεται της αναδείξεως των αναγκών, προηγείται και εντατικοποιείται, με στόχο τη διεύρυνση μεριδίων αγοράς, τη μεγιστοποίηση των κερδών, την επίτευξη της μέγιστης δυνατής αναγνωρισιμότητας της εταιρείας, κ.ο.κ.
Ποιος επιμελείται και ασχολείται ουσιαστικά με τη διάδοση της ιδέας της ασφαλίσεως;
Ποιος προκρίνει όχι να πείσει τον καταναλωτή, αλλά να διαφωτίσει τον άνθρωπο, ότι υπάρχει ο τρόπος να επιλύσει τις βασικές βιοτικές του ανάγκες, να προστατεύσει την περιουσία του, να αναλάβει τις αστικές του ευθύνες;
Οι άνθρωποι πρώτα επιδέχονται – υποδέχονται – παραδέχονται την ιδέα και μετά καταφεύγουν στα κατάλληλα αντικείμενα.
Σκοπός δεν πρέπει να είναι να κάνουμε περισσότερες ασφάλειες. Σκοπός είναι να κάνουμε τους συνανθρώπους μας να αισθανθούν, να σκεφθούν και να αποδεχθούν ότι με την ασφάλιση επιλύουν προβλήματα, που έχουν άμεση σχέση με την ίδια, τη δική τους, ύπαρξη.
Η ασφάλιση, σαν ανθρώπινη ανάγκη, απαιτεί μια δαπάνη για την ικανοποίησή της, όπως άλλωστε και όλες οι άλλες ανθρώπινες ανάγκες.
Ασφαλώς, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ένεκα ελλείψεως υλικών μέσων, αποστερούνται της ικανοποιήσεως ακόμα και στοιχειωδών ανθρωπίνων αναγκών, όπως η μόρφωση, η καλή διατροφή, η στέγη, η ψυχαγωγία, η περίθαλψη. Μοιραία, λοιπόν, πρέπει να ωθήσουμε σε μια αξιολόγηση κατά προτεραιότητα αυτών των αναγκών. Ύστερα, ας αποφασίσει ο καθείς κατά το δοκούν.
Είναι μεγάλη, ίσως και αποκλειστική, η ευθύνη των Φορέων της Ασφαλίσεως στην Ελλάδα για την καθήλωση, επί δεκαετίες, των κατά κεφαλήν ασφαλίστρων ως ποσοστό του ΑΕΠ περί το 2%!
Είναι μεγάλη και καταστροφική ακόμη και η επίκληση του γεγονότος αυτού σαν προοπτική ανάπτυξης, αφού σε άλλα, προηγμένα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης το ποσοστό αυτό αγγίζει το 8%-10%. Κι αυτό διότι, απλούστατα, αποδεικνύει αυτή η… προοπτική την ανεπάρκεια αυτών που την επικαλούνται. Αποδεικνύει, περίτρανα, ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, δεκαετίες τώρα!
Σήμερα, έχουμε γίνει όλοι μας σοφότεροι από τη γενικότερη οικονομική κρίση. Έχουμε κατανοήσει, περισσότερο παρά ποτέ, την ανάγκη της ιδιωτικής ασφάλισης, η οποία έχει απενοχοποιηθεί στη συνείδηση των καταναλωτών. Τώρα είναι η στιγμή που οι νέοι ηγήτορες των ασφαλιστικών εταιρειών πρέπει να αξιοποιήσουν και να επενδύσουν στην εδραίωση αυτής της αντίληψης και μετά να “εξαντληθούν” στην προσπάθεια πώλησης των υπηρεσιών. Αφού έχουν συνειδητοποιήσει το τέλμα στο οποίο βυθιζόμαστε επί δεκαετίες, ας αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες, αποτολμώντας ρήξεις. Ρήξεις με όλα εκείνα που οδήγησαν σε τέλμα την ελληνική ασφαλιστική βιομηχανία.
