Προβληματισμοί, όχι κουτσομπολιά (Μέρος 2ο)

Ο εσωτερικός ανταγωνισμός, σε ένα εταιρικό σχήμα, μπορεί να εξελιχθεί είτε σε ευλογία είτε σε κατάρα!

Ευλογία, όταν αποσκοπεί σε κοινούς στόχους, και κατάρα, όταν προσβλέπει σε ατομική ανέλιξη.

Η μείωση των ασφαλιστικών εταιρειών στην πατρίδα μας μοιραία έχει περιορίσει και τον αριθμό των διευθυντικών θέσεων.

Έχει αυξήσει την ανεργία των άσπρων κολάρων αλλά και τον κίνδυνο της διά παντός αποβολής από τη συγκεκριμένη αγορά.

Δεδομένου ότι ουδέποτε ευδοκίμησαν τοποθετήσεις αλλοδαπών στελεχών αλλά και δεδομένης της προκλητικής υποτίμησης των γνώσεων και δεξιοτήτων που ο ασφαλιστικός κλάδος απαιτεί, όλο και περισσότεροι “άχρηστοι” του ευρύτερου χρηματοοικονομικού περιβάλλοντος, ίσως και τραπεζικού, με άγνοια κινδύνου φιλοδοξούν αλεξιπτωτιστικές εισβολές.

Ο χρόνος που κρίνει τα πρόσωπα και τα πράγματα μπορεί να λειτουργεί προς αξιοκρατικές-πανηγυρικές απορρίψεις, δυστυχώς, όμως, καθυστερεί τη συνολική ανάδυση της ασφαλιστικής αγοράς.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, τα μεσαία στελέχη βιάζονται, δεν πειθαρχούν στις ιεραρχίες, δεν λειτουργούν συλλογικά και συμβάλλουν με τη σειρά τους στην απαξιωμένη-παρακμιακή εικόνα που βλέπουμε και ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Η αυστηρή επιλογή, και η θεσπισμένη πιστοποίηση των διαμεσολαβούντων, ΜΗΠΩΣ,

τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε να εφαρμοσθεί και για τούς… φιλόδοξους ηγούμενους;

Κι αν όχι, μήπως σε αυτούς, με όποιο κόστος, πρέπει να ενταθεί η κριτική και η αμφισβήτηση;

Δημήτρης Ρουχωτάς

Διαβάστε επίσης: Προβληματισμοί, όχι κουτσομπολιά! (Μέρος 1ο)

Προβληματισμοί, όχι κουτσομπολιά (Μέρος 3ο)

Ακολουθήστε την Ασφαλιστική Αγορά στο Google News