Πικρές αλήθειες, με αφορμή τις πρόσφατες πλημμύρες

Του Χρήστου Κατσάκου

Παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων στις τηλεοράσεις, είδαμε τις μικρές και μεγάλες καταστροφές των τελευταίων πλημμυρών, στα μέσα Οκτωβρίου, στην Αττική, την Ύδρα, τη Σκιάθο και τη Σκόπελο.

Με αφορμή αυτές τις τελευταίες πλημμύρες, έρχονται στη μνήμη το Μπουρνάζι στις αρχές της δεκαετίας του ’60, το Μοσχάτο, ο Άγιος Γιάννης ο Ρέντης και το Φάληρο πριν μερικά χρόνια, αλλά και παρόμοιες καταστάσεις στη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Είδαμε σίγουρα πονεμένους ανθρώπους, τον πόνο των οποίων εκμεταλλεύονται στο έπακρο σε ανάλογες περιπτώσεις καταστροφών τα ΜΜΕ χάριν της τηλεθεάσεως, κάτι το οποίο δεν βλέπουμε σε πλάνα άλλων καναλιών ευρωπαϊκών χωρών, τα οποία από ελικοπτέρου συνήθως προσπαθούν να δείξουν την έκταση των καταστροφών και μόνον αυτές.

Είδαμε στις οθόνες αυτούς τους ανθρώπους να αναθεματίζουν το φυσικό φαινόμενο της αναγκαίας για τη ζωή μας βροχής, να αναθεματίζουν το κράτος, να αναθεματίζουν τη μοίρα τους, κερδίζοντας όμως συγχρόνως τα τρία λεπτά δημοσιότητος, τα οποία τους ανήκουν.

Είδαμε, τέλος, κάθε είδους παθόντες και εκπροσώπους οργανώσεων να ζητούν ή και να απαιτούν αποζημιώσεις από το κράτος και να καταγγέλλουν την κρατική μηχανή.

Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν και αν υπάρχουν πόσοι παθόντες ή τηλεθεατές, οι οποίοι να προβληματίσθηκαν από τα γεγονότα τα οποία έζησαν ή απήλαυσαν καθισμένοι στον καναπέ.

Τι δεν είδαμε; Δεν είδαμε έναν δημοσιογράφο με το μαρκούτσι στο χέρι να ερωτά τον κατά τ’ άλλα συμπαθή άνθρωπο, ο οποίος διατηρεί συνεργείο αυτοκινήτων με παρακαταθήκη ανταλλακτικών σε ημιυπόγειο χώρο, ποια μέτρα προστασίας είχε πάρει ή αν διαθέτει ασφαλιστήριο πυρός και καταστροφικών κινδύνων.

Δεν είδαμε παθόντα ή έναν εκπρόσωπο οργανώσεως να δηλώνει ότι ναι, συνέβη μια θεομηνία για την οποία δεν ήμασταν προετοιμασμένοι, πάθαμε ζημιές, αλλά οι περισσότεροι είχαμε προνοήσει και διαθέτουμε ένα ασφαλιστήριο πυρός και καταστροφικών κινδύνων.

Δεν είδαμε και δεν βλέπουμε τους αρμόδιους φορείς της πολιτείας να καθαρίζουν, να συντηρούν καθαρά φρεάτια, αγωγούς, ρέματα, και να δημιουργούν υποδομές ελαχιστοποιήσεως των συνεπειών ενός καταστροφικού κινδύνου για τους πολίτες.

Δεν είδαμε τα ΜΜΕ να αναδεικνύουν τις συνέπειες ενός καταστροφικού γεγονότος με τρόπο, ο οποίος να προβληματίσει την κοινωνία.

Τι θα ήθελα να δω και τι θα ήθελα να βλέπω σε παρόμοιες περιπτώσεις
Θα ήθελα να βλέπω, πάνω απ’ όλα, αξιοπρεπείς ανθρώπους, οι οποίοι να αντιμετωπίζουν ψύχραιμα την κατάσταση, να ζητούν και να απαιτούν εκ των προτέρων από την πολιτεία έργα υποδομής, προστασίας και όχι αρωγή και βοήθεια εκ των υστέρων.

Πάνω απ’ όλα, θα ήθελα να δω κάποιον, ο οποίος με αφοπλιστική ειλικρίνεια να δηλώσει: εγώ φταίω, διότι έκτισα πάνω στο ρέμα.? εγώ φταίω, διότι έχω σε έναν ημιυπόγειο/υπόγειο χώρο τη δραστηριότητά μου και δεν φρόντισα να πάρω τα μέτρα μου ή και να ασφαλίσω τα περιουσιακά μου στοιχεία έναντι των κινδύνων από τους οποίους μπορεί να προσβληθούν.

Θα ήθελα να δω έναν εκπρόσωπο της πολιτείας, του κράτους, ο οποίος με σκληρή γλώσσα να φέρει τους πολίτες ενώπιον των ευθυνών τους, υπενθυμίζοντας: ότι οι κλιματικές συνθήκες αλλάζουν και θα αλλάξουν ακόμη περισσότερο προς το χειρότερο. ότι παρόμοιες καταστροφές δεν συμβαίνουν μόνο στη χώρα μας. ότι θα τιμωρήσει τον κρατικό λειτουργό, ο οποίος χορήγησε την άδεια δομήσεως εκεί που δεν έπρεπε. ότι θα θέσει αυστηρότερους όρους δομήσεως. ότι θα θέσει και θα ελέγχει όρους προστασίας για την προστασία του ίδιου του πολίτη. ότι το κράτος δεν είναι δυνατόν να καλύπτει τις αμέλειες κάποιων πολιτών εις βάρος κάποιων άλλων πολιτών. ότι υπάρχει η πράξη της ασφαλίσεως, η οποία σε απαλλάσσει από την επαιτεία και μάλιστα η πράξη έχει και κίνητρο.

Το κίνητρο, σε συνδυασμό με την παιδεία και την ενημέρωση, μπορεί να λύσει προβλήματα.
Το κίνητρο μπορεί να λειτουργήσει με τη μορφή απαλλαγής των κάθε είδους καταβαλλομένων ασφαλίστρων, όπως συμβαίνει σε κάθε προηγμένη χώρα.
Η παιδεία, είτε οικογενειακή είτε σχολική, μπορεί να διαμορφώσει υπεύθυνα άτομα.
Η ενημέρωση είναι κάτι το οποίο αφορά πλέον της πολιτείας, κυρίως διαμεσολαβούντες και ασφαλιστικές εταιρείες.

Ας δούμε τα οφέλη, τα οποία θα προκύψουν από τα ανωτέρω
Με το κίνητρο, το κράτος υποτίθεται ότι απαλλάσσεται από την οποιαδήποτε υποχρέωση αποζημιώσεων, αρωγής, με το σκεπτικό ότι εγώ, κύριε πολίτη, σε απαλλάσσω της φορολογήσεως των καταβαλλομένων ασφαλίστρων, για να ασφαλίσεις τα περιουσιακά σου στοιχεία, τη ζωή σου.

Με την παιδεία, το υπεύθυνο άτομο θα είναι σε θέση να εκτιμήσει μια κατάσταση, να σταθμίσει τους κινδύνους από τους οποίους μπορεί να προσβληθεί και να φροντίσει να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο λαμβάνοντας μέτρα και να καλυφθεί ασφαλιστικά.

Με την ενημέρωση, θα υπενθυμίζονται στο άτομο οι κίνδυνοι και η ευθύνη του, και θα του προτείνονται ασφαλιστικές λύσεις.

Ασφαλιστικές λύσεις, οι οποίες δεν κοστίζουν ιδιαίτερα σε σχέση με αυτά που προσφέρουν και οι οποίες θα κόστιζαν πολύ λιγότερο, αν υπήρχε μεγαλύτερη διασπορά κινδύνου.

Από το κράτος, την κυβέρνηση και τους λειτουργούς της, με τις ιδεολογίες και τον κρατισμό με τα οποία εμφορούνται, δεν θα πρέπει να περιμένουμε τίποτα, εκτός από στρουθοκαμηλισμό, φαρισαϊσμό, υποκρισία και φόρους, οι οποίοι θα του επιτρέπουν να εμφανίζεται ως αρωγός, υπενθυμίζοντας την ανάγκη υπάρξεώς του με τη μορφή την οποία έχει.

Από την οικογένεια, ίσως υπάρξει μια αλλαγή στην επόμενη γενιά, η οποία θέλω να πιστεύω ότι θα αντιληφθεί, θα κατανοήσει και θα ενεργεί με υπευθυνότητα.

Από το σχολείο, είτε αυτό ανήκει στο κράτος είτε στον εκάστοτε υπουργό, επίσης δεν θα πρέπει να περιμένουμε τίποτα, όχι μόνον λόγω ιδεολογικών κολλημάτων με καθετί το ιδιωτικό και κυρίως με την ιδιωτική ασφάλιση, αλλά και λόγω μη υπάρξεως αναλόγων εκπαιδευτικών προγραμμάτων.

Θα πρέπει, όμως, να περιμένουμε πολλά από τις ασφαλιστικές εταιρείες και τους διαμεσολαβούντες, παρά τις κάθε είδους αντιξοότητες μέσα στις οποίες λειτουργεί η ιδιωτική ασφάλιση.

Ας αξιοποιήσουμε γεγονότα, με σκοπό να ευαισθητοποιηθούν οι πολίτες, να ενημερωθούν για τους κινδύνους από τους οποίους απειλούνται και για τις ασφαλιστικές λύσεις, οι οποίες υπάρχουν στην ιδιωτική ασφάλιση.

Ας πει κάποιος σ’ εκείνον τον συμπαθή επαγγελματία με το συνεργείο αυτοκινήτων στον ημιυπόγειο χώρο, ότι με €100 τον χρόνο περίπου (λιγότερο από €10 ανά μήνα) θα είχε διατηρήσει την αξιοπρέπειά του τουλάχιστον.

Η δικαιολογία φυσικά θα είναι άμεση και θα αφορά την κρίση, τη συρρίκνωση των εισοδημάτων, αλλά άμεσα μπορώ να αντιτάξω ότι με σύνεση και προγραμματισμό μπορώ να εξοικονομήσω αυτά τα €10 τον μήνα, για να προστατεύσω την περιουσία μου.

Ας καλλιεργήσουμε και ας προάγουμε τον θεσμό, την αναγκαιότητα των ασφαλίσεων και τα οφέλη από αυτές, ειδικά σε εποχές οικονομικών κρίσεων, όπως αυτή την οποία βιώνουμε και απ’ ό,τι φαίνεται θα βιώνουμε για αρκετά χρόνια ακόμη.

Ας αναδείξουμε τις συνέπειες επελεύσεως κινδύνου, την ευθύνη των πολιτών, την κακοδαιμονία του κράτους, των πολιτικών, αλλά και την υπεροχή μας και το έργο το οποίο προσφέρουμε, ασφαλιστικές εταιρείες και διαμεσολαβούντες.

Όλοι θα κερδίσουν, μηδέ εξαιρουμένου του κράτους.