Ο κ. Νίκος Συμεωνίδης* υποστηρίζει ότι η ιδιωτική ασφάλιση υγείας δεν είναι πολυτέλεια αλλά ανάγκη και αναδεικνύει τον σημαντικό ρόλο του Financial Planner.

Σχετικά πρόσφατα στοιχεία (2022) από το ΙΟΒΕ και την Τράπεζα της Ελλάδος κατέδειξαν ότι η συνολική δαπάνη υγείας των Ελλήνων ήταν €17,6 δισ., που αντιστοιχούσε στο 8,5% του ΑΕΠ της χρονιάς εκείνης.

Από αυτά το 62% (€10,9 δισ.) αφορούσε δαπάνες Δημόσιας Υγείας και το 38% (€6,7 δισ.) δαπάνες Ιδιωτικής Υγείας. Το αξιοπερίεργο είναι ότι από τις δαπάνες της Ιδιωτικής Υγείας το 89% (περίπου €6 δισ.) είναι έξοδα από την “τσέπη” των πολιτών και μόνο το 11% (€0,7 δισ.) καλύπτονται μέσω ιδιωτικής ασφάλισης.

Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν, ενώ ο Ιατρικός Πληθωρισμός τη δεκαετία 2012-2022 έχει εκτοξευτεί από 0,2% στο 14,02%, η συχνότητα ζημιών αυξήθηκε κατά 24% (από 14,1% σε 17,8%) και το μέσο κόστος ανά περιστατικό αυξήθηκε κατά 57,3% (από €2.781 σε €4.375). Σημειωτέον ότι ΔΕΝ συμπεριλαμβάνονται στα άνω στοιχεία τα δεδομένα του 2023 ως και σήμερα, όπου βρισκόμαστε σε πληθωριστικό περιβάλλον υψηλών επιτοκίων και έχουν ανέβει ακόμα περισσότερο τα άνω ποσοστά.

Γιατί, λοιπόν, προτιμάμε να πληρώνουμε μόνοι μας, δηλαδή να κουβαλάμε το οικονομικό βάρος στις “πλάτες” μας, αντί να το μεταφέρουμε στις “πλάτες” μιας ασφαλιστικής εταιρείας και να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο;

Μετά από πολλά χρόνια παρουσίας στον χώρο, κατέληξα σε τέσσερις βασικές αιτιολογίες, που δίνουν απάντηση στο άνω ερώτημα:

Α) ΔΕΝ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ

Κάποιοι πιστεύουν ότι έχουν την οικονομική άνεση να καλύψουν οποιαδήποτε ποσά απαιτηθούν για την αποκατάσταση της υγείας τους. Πόσοι, όμως, είναι αυτοί;

Άλλοι, εκ πεποιθήσεως, πιστεύουν ότι αρκεί η κάλυψη από τον Δημόσιο φορέα τους για ό,τι και να συμβεί.

Υπάρχουν και ορισμένοι που νομίζουν ότι επαρκεί το ομαδικό ασφαλιστήριο που έχουν από τον εργοδότη τους για χρήση στις ιδιωτικές δομές υγείας.

Όλοι, όμως, αν δεν έχει συμβεί κάποιο ατυχές περιστατικό στους ίδιους ή στον περίγυρό τους, κατά βάθος έχουν την πεποίθηση ότι βρίσκονται σε κατάσταση “ισχύος” και έξω από την “ακτίνα” του κινδύνου, ότι είναι απίθανο να συμβεί κάτι σε εκείνους. Γι’ αυτό και είναι συχνότατη η φράση και πολλές φορές με επιτιμητικό ύφος: «Τόσα χρόνια δεν έχω πάθει κάτι, τώρα θα πάθω;».

Οι ως άνω φίλοι μας, λοιπόν, συνήθως ψάχνονται να ασφαλισθούν μετά την επέλευση κάποιου προβλήματος υγείας, που αρκετά συχνά τους καθιστά μερικά ή ολικά ΜΗ ασφαλίσιμους.

Β) ΔΕΝ ΜΕ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΩΡΑ

Εδώ ο δισταγμός ή η άρνηση έχει να κάνει περισσότερο με τις εσωτερικές αναζητήσεις του υποψήφιου ασφαλισμένου: Πρέπει να προχωρήσει «τώρα» ή να περιμένει να καλυτερέψουν τα πράγματα; Το πρόγραμμα ανταποκρίνεται σε αυτά που θα ήθελε ή δεν τον βοηθάει άμεσα, καθότι έχει άλλες προτεραιότητες; Σε αυτή την περίπτωση αναδεικνύεται η χρησιμότητα του σωστού συμβούλου. Πρέπει να τον βοηθήσει να αντιληφθεί τα οφέλη και να πάρει τη σωστή απόφαση. Να καταλάβει ότι καθένας μας αξίζει το δικαίωμα της επιλογής και της αξιοπρέπειας στη δύσκολη στιγμή του, λαμβάνοντας οικονομική και ηθική ΑΞΙΑ από το πρόγραμμά του, χωρίς να πρέπει να υποστεί το κόστος της αναβολής, δηλαδή να τρέξει για δανεικά, πιεζόμενος από το επιτακτικό της περίστασης.

Προσωπικά, δεν γνωρίζω κανέναν που να ρευστοποιεί εύκολα τους κόπους μιας ζωής (αν έχει αποταμιεύσεις – επενδύσεις) ή να προσφεύγει άνετα για δανεισμό στις τράπεζες (πόσο εύκολο ή γρήγορο είναι;) ή από γνωστούς (έχουν τη δυνατότητα; πότε θα τους τα γυρίσει;).

Για να μην αναφερθώ εκτενέστερα και στο δεισιδαιμονικό επιχείρημα κάποιων: «Δεν ασφαλίζομαι, γιατί πιστεύω ότι τότε θα μου συμβεί κάτι κακό», το οποίο, αν και ανάξιο λόγου, δίνει εικόνα του πώς σκέφτεται μέρος του πληθυσμού. Λες και σε ένα αυτοκίνητο, για παράδειγμα, δεν πρέπει να υπάρχουν αερόσακοι, γιατί, αν υπάρχουν, οπωσδήποτε θα τρακάρουμε σοβαρά…

Γ) ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ

Υπάρχουν και κάποιοι που δεν εμπιστεύονται τον θεσμό της ιδιωτικής ασφάλισης, λόγω πεποιθήσεων (πολιτικοοικονομικοί παράγοντες), και τις ασφαλιστικές εταιρείες ή τους ασφαλιστικούς διαμεσολαβητές, λόγω περιστατικών που έτυχαν στους ίδιους ή στο περιβάλλον τους, τα οποία είχαν ατυχή κατάληξη ως προς την αποζημίωσή τους.

Για τις πεποιθήσεις ή τα στερεότυπα τους καθενός, παρότι σεβαστά, δεν θέλω ούτε μπορώ να λάβω θέση μέσω του παρόντος άρθρου.

Εκείνο που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η ασφάλιση είναι πράξη πρόνοιας και μόνο· έτσι πρέπει να τη βλέπουμε και όχι ως εμπορική συναλλαγή που πρέπει οπωσδήποτε να αποσβέσουμε τα χρήματά μας, για να μη βγούμε “χαμένοι” οικονομικά. Βασίζεται στην αρχή της αμοιβαιότητας, δηλαδή 100, για παράδειγμα, άνθρωποι συνεισφέρουν χρήματα σε ένα κοινό ταμείο, εκ των οποίων οι 10 θα τα χρειαστούν και οι υπόλοιποι 90 θα πληρώσουν για αυτούς. Στηρίζεται, δηλαδή, στην τυχαιότητα για τους λίγους και όχι στη βεβαιότητα για τους πολλούς, ειδάλλως καμία ασφαλιστική δεν θα ήταν βιώσιμη, όπως βιώσιμος δεν είναι και ο κοινωνικός φορέας με την κακοδιαχείριση που γίνεται.

Επίσης, όπως σε κάθε επάγγελμα, έτσι και σε αυτό, υπάρχουν καλοί, μέτριοι αλλά και κακοί επαγγελματίες. Μπορούν, όμως, να βρεθούν οι καλοί, είτε από σύσταση κάποιου γνωστού με θετική εμπειρία, είτε μέσω του διαδικτύου, όπως συμβαίνει με τόσα άλλα καταναλωτικά αγαθά για τα οποία δαπανώνται τεράστια ποσά, αρκεί να κατανοήσουμε ότι πλέον η ιδιωτική ασφάλιση δεν είναι πολυτέλεια αλλά ανάγκη.

Δ) ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΗΜΑΤΑ

Μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι γεγονός ότι δεν μπορεί να αντέξει το οποιοδήποτε κόστος ενός ασφαλιστηρίου.

Άλλοι, όπως είδαμε παραπάνω, δεν το αναγνωρίζουν ως βασική τους προτεραιότητα και άλλοι, που το αναγνωρίζουν, διαμαρτύρονται δικαίως για τις μεγάλες αναπροσαρμογές που το καθιστούν δυσβάσταχτο, ειδικά στις μεγαλύτερες ηλικίες (τώρα που μεγάλωσα και το έχω ανάγκη δεν συμφέρω, γι’ αυτό δεν με θέλουν οι ασφαλιστικές και με “αναγκάζουν” να το σταματήσω, για να μην με πληρώνουν).

Παρότι γίνονται πολλά λάθη, καμία εταιρεία δεν θέλει να χάνει τους πελάτες της και να χαλάει τη φήμη της. Όμως, όπως είδαμε στην αρχή, τα κόστη διαχείρισης έχουν εκτοξευτεί, ειδικά σε περιόδους με πληθωρισμό όπως σήμερα, και η πρώτιστη λύση, μεταξύ άλλων, για να συγκρατείται το κόστος, είναι η αύξηση των ασφαλισμένων (ειδικά των μικρότερων ηλικιών). Έτσι, περισσότεροι υγιείς άνθρωποι, με το ασφάλιστρό τους, θα συνεισφέρουν στον “κοινό κουμπαρά”, που λέγαμε προηγουμένως, υπέρ των λίγων που τυχόν ασθενήσουν, και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι.

Πλέον, υπάρχουν προγράμματα για όλες τις “τσέπες” και με τη βοήθεια των εξειδικευμένων συμβούλων και την υπέροχη μεθοδολογία του Financial Planning, μπορεί ο καθένας να βρει τις παροχές-καλύψεις που του ταιριάζουν, στην τιμή που δύναται, χωρίς τη δύσκολη ώρα να πρέπει να πληρώνει “από την τσέπη του”, πολλές φορές δανειζόμενος.

Προσπαθήστε να βρείτε τον κατάλληλα πιστοποιημένο επαγγελματία, γνωρίστε τη διαδικασία, χωρίς να καταφεύγετε σε υποθέσεις, και, στο τέλος, μόνο ωφελημένοι μπορείτε να είστε.

Ν. Συμεωνίδης: Πολυτέλεια ή ανάγκη η Ιδιωτική Ασφάλιση Υγείας;

*Ο κ. Νίκος Συμεωνίδης ασκεί το επάγγελμα του ασφαλιστικού διαμεσολαβητή από το 1992 σε συνεργασία με την Interamerican. Έχει πιστοποιηθεί ως L.U.T.C.F. (Life Underwriter Training Council Fellow) σε Personal & Business Insurance, Multiline Skills Course, Corporate Ethics, καθώς και ως Financial Planner από την Achmea Academy. Διαθέτει πιστοποίηση στη Λογιστική και Χρηματοοικονομική Επιχειρήσεων αλλά και στη Συμπεριφορική Χρηματοοικονομική από το Πανεπιστήμιο Πειραιά, όπως και τις διεθνώς αναγνωρισμένες πιστοποιήσεις για τη χρηματοοικονομική συμβουλή SQF3 και SQF4 από τον EFICERT.
Είναι μέλος του Π.Σ.Α.Σ. και της H.F.P.A., ισόβιο μέλος του M.D.R.T., καθώς και ιδρυτικό μέλος του Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης Συνεργατών της Interamerican.
www.symeonidisnikos.gr

Ακολουθήστε την ασφαλιστική αγορά στο Google News