Μάρτιος 2013: Η σημασία της ιδιωτικής ασφάλισης σήμερα…
…ήταν ο τίτλος άρθρου του κ. Μίνου Μωυσή στην Καθημερινή της 24ης Φεβρουαρίου 2013.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμεθα με τα γραφόμενα (αλλά και τα πραττόμενα) του συγκεκριμένου ανδρός, έγκριτου αναλογιστή, με εμπειρία ικανή στην ιδιωτική ασφάλιση.
Ασχολούμεθα, διότι το αξίζει και θα μπορούσε, πιστεύουμε, να είχε συμβάλει στη διαμόρφωση μιας καλύτερης αγοράς.
Πλην όμως, ενώ ουδείς διαφωνεί με όσα διατυπώνει ο κ. Μωυσής, άπαντες ευθυνόμεθα διότι:
1. Στη χώρα μας «η ιδιωτική ασφάλιση αντιμετωπίζεται ως μια κοινή επιχειρηματική δραστηριότητα, για την οποία κανένα κίνητρο προς τους πολίτες δεν υπάρχει. Ειδικά δε για τον τομέα των συντάξεων, στη χώρα που το κρατικό (κοινωνικό) σύστημα έχει τεράστια προβλήματα χρηματοδότησης και τώρα και στο μέλλον λόγω των πολύ δυσμενών δημογραφικών δεδομένων, η Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο που αρνείται να αναγνωρίσει θεσμικό ρόλο στην ιδιωτική ασφάλιση μέσω κινήτρων στους πολίτες της.
»Θα επιμείνω στο θέμα αυτό. Στην Ελλάδα εδώ και περίπου 20 χρόνια γίνεται μια λάθος συζήτηση για το συνταξιοδοτικό. Ο λόγος είναι ότι στην ατζέντα υπάρχει μόνο η βιωσιμότητα και η επάρκεια του κρατικού (κοινωνικού) συστήματος, η ικανότητά του δηλαδή να δώσει στους πολίτες τις υπεσχημένες παροχές έναντι των υψηλών εισφορών που καταβάλλουν. Δεν γίνεται, δηλαδή, λόγος για την ανάγκη του πολίτη να διαθέτει επαρκές εισόδημα στη συνταξιοδότησή του, συνολικά, αλλά μόνον για το εισόδημα που θα προέρχεται από το κρατικό (κοινωνικό) σύστημα. Τεράστιο λάθος».
2. «Η Πολιτεία ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για το συνολικό εισόδημα κατά τη συνταξιοδότηση, δηλαδή για το πώς ο πολίτης από διάφορες πηγές θα μπορεί να διαθέτει επαρκές (και όχι απλά αξιοπρεπές) εισόδημα, ώστε να συνεχίσει να είναι οικονομικά ενεργός, δηλαδή να μπορεί να καταναλώνει αγαθά και υπηρεσίες και να εισφέρει στην ανάπτυξη της οικονομίας. Σε ποια χώρα; Σ’ αυτή που έχει το μεγαλύτερο (μαζί με την Ιταλία) δημογραφικό πρόβλημα στην Ευρώπη, στη χώρα που η δημογραφική πυραμίδα έχει ήδη αντιστραφεί, στη χώρα που έχει ένα από τα μικρότερα ποσοστά απασχόλησης (ακόμα και προ κρίσης), στη χώρα –τέλος– που το προσδόκιμο ζωής είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη (θετικό αυτό, αλλά δεν έρχεται δωρεάν!). Η άρνηση αυτή της Πολιτείας να εντάξει στο συνταξιοδοτικό σχεδιασμό του πολίτη με θεσμικό τρόπο (δηλαδή με φορολογικά κίνητρα) και άλλες πηγές και κυρίως την ιδιωτική ασφάλιση, που ειδικεύεται σε αυτό, δεν είναι τωρινή και αποτέλεσμα της κρίσης, αλλά μόνιμη και αφορά καθαρά μικροπολιτικούς λόγους των εκάστοτε κυβερνήσεων. κανείς δεν ήθελε να κατηγορηθεί ότι δήθεν ανοίγει θεσμική πόρτα στην ιδιωτική ασφάλιση και εκχωρεί τα ιερά και τα όσια του κρατικού (κοινωνικού) συστήματος στον ιδιωτικό τομέα. Και ιδού το αποτέλεσμα. Υπό το βάρος της κρίσης, το κρατικό (κοινωνικό) σύστημα υπαναχωρεί από τις υπεσχημένες παροχές του, δυναμιτίζει τον προγραμματισμό των πολιτών για τη –μετά το πέρας της εργασίας– ζωή τους και ενισχύει την ούτως ή άλλως γνωστή οικονομική θεωρία για τη σχέση μεταξύ φτώχειας και γηρατειών».
3. «Το να διαθέτει ο πολίτης επαρκή εισοδήματα στη συνταξιοδότηση και να μπορεί να συμμετέχει ενεργά στην οικονομική και κοινωνική ζωή κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου χρονικού διαστήματος της ζωής (που συνεχώς επιμηκύνεται) πρέπει να αποτελέσει εθνικό στόχο και να μελετηθεί με σοβαρότητα. Το ενδιαφέρον πρέπει να μετατοπιστεί από το ποια είναι η πηγή προέλευσης των εισοδημάτων στο πόσα είναι αυτά και το βαθμό ασφάλειας που έχουν.
»Ο πολίτης οφείλει να καταλάβει άμεσα –οι περισσότεροι το έχουν ήδη καταλάβει βεβαίως– ότι, στην προσπάθεια να οργανώσει καλύτερα το συνταξιοδοτικό του μέλλον, θα είναι βασικά μόνος του. Αυτό έχει ιδιαίτερη ισχύ, καθολική σχεδόν, για τους κάτω των σαράντα ετών πολίτες. Η μείωση της εξάρτησής τους από το ούτως ή άλλως προβληματικό κρατικό (κοινωνικό) σύστημα πρέπει να είναι μονόδρομος και η λύση μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από μακροχρόνια και συστηματική αποταμίευση για το μέλλον. Το κράτος οφείλει με τη σειρά του να αντιληφθεί ότι η στροφή στην ιδιωτική αποταμίευση έχει σαφή πλεονεκτήματα για την οικονομία, και άμεσα και μελλοντικά, και έναντι αυτών των πλεονεκτημάτων οφείλει να υιοθετήσει ισχυρά κίνητρα προς τους πολίτες. Όσο καθυστερεί αυτό, τόσο θα μεγαλώνει το πρόβλημα της φτώχειας στα χρόνια της σύνταξης».
Εν τούτοις, παρά τα ανωτέρω, αλλά και παρά τα καλώς κείμενα εν τω συνόλω του άρθρου, ο κ. Μίνος Μωυσής αδικεί, διατυπώνοντας στην εισαγωγή του:
«Στις 12 Φεβρουαρίου 2013, ήμουν και εγώ ένας από τους πολλούς παρόντες στην εκδήλωση της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος (ΕΑΕΕ) στο Μέγαρο Μουσικής. Με πραγματικά καλή πρόθεση, όπως κάθε χρόνο άλλωστε, η ΕΑΕΕ προσπάθησε και φέτος να διοργανώσει μια εκδήλωση στην οποία τα ηχηρά ονόματα των ομιλητών να αξιοποιήσουν την ευκαιρία του βήματος που τους προσφέρει ο εκπρόσωπος μιας θεσμικής και μεγάλης αγοράς, της ασφαλιστικής, προκειμένου να ειπωθούν κάποια πράγματα επί της ουσίας. Δυστυχώς δεν έγινε έτσι, δυστυχώς και στην εκδήλωση αυτή, όπως και σε πολλές άλλες, το βήμα δεν αξιοποιήθηκε για μια συζήτηση επί της ουσίας αλλά για μια ατέρμονη γενικολογία, μονότονη και κουραστική για το κοινό (επιχειρηματίες και ανώτατα στελέχη επιχειρήσεων). Ένας νυν υφυπουργός, ένας τέως υπουργός και καθηγητής, ένας γενικός γραμματέας υπουργείου και καθηγητής και ένας εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και καθηγητής είπαν ο καθένας το …ποίημά του,s που ελάχιστη σχέση είχε με το θέμα της εκδήλωσης και για το λόγο που ήταν προσκεκλημένοι από το φορέα που τη διοργάνωσε. Μοιραία, η αναφορά του γενικού γραμματέα ότι «ο κατώτερος μισθός εξακολουθεί να είναι υψηλός στην Ελλάδα» έκλεψε τη μέτρια παράσταση».
Στη μέτρια παράσταση της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης αντικατοπτρίζεται πιστά, φίλε κύριε Μωυσή, η μέτρια επίδοση όλων ημών που διακονούμε στην ελληνική ασφαλιστική βιομηχανία για περισσότερα από 30 χρόνια!
Διαφωνείτε;
Το περιοδικό μας «Ασφαλιστική Αγορά» γιορτάζει το μήνα Μάρτη τα γενέθλιά του.
Εκδόθηκε για πρώτη φορά το Μάρτιο του 1977 και συμπλήρωσε 36 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας.
Όλα αυτά τα χρόνια, με τον αείμνηστο Μάκη Ρουχωτά, τον Δημήτρη Ρουχωτά
και τώρα με την Αμαλία Ρουχωτά, τρίτη γενιά στο τιμόνι,
ισχυριζόμαστε ότι υπηρετούμε τη διάδοση της ιδέας της Ασφάλισης.
Η εξειδίκευσή μας στα θέματα της Ασφάλισης για να εδραιωθεί, ήθελε, εκτός από το χρόνο, και την ανάλογη συμπεριφορά.
Εσείς, οι αναγνώστες μας, γίνεστε περισσότεροι, όπως γίνεται μεγαλύτερη και η υποστήριξή σας προς το περιοδικό μας.
Σας είμαστε ευγνώμονες.
