Κατερίνα Δουδέση: Πώς να γίνετε χρήσιμοι επαγγελματίες

Η κα Κατερίνα Δουδέση είναι Unit Manager στην Επιθεώρηση του κ. Γιώργου Κασκάνη, της Εθνικής Ασφαλιστικής. Στην Επετειακή Ημερίδα εορτασμού των 100 χρόνων της LIMRA “μοιράστηκε” με τους συμμετέχοντες όσα αποκόμισε από την παρακολούθηση του εργαστηρίου FMDP της LIMRA και πώς αυτό επέδρασε στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο εργασίας της, αλλά και στα πρακτικά και μετρήσιμα αποτελέσματα της δουλειάς της.
Θεωρώντας ότι η εμπειρία της είναι σημαντικό να κοινολογηθεί ευρύτερα, καθώς εμπεριέχει πολλά μηνύματα για τους ανθρώπους της ασφαλιστικής μας αγοράς, παραθέτουμε αυτούσια την ομιλία της. Αξίζει να τη διαβάσετε!

«Ονομάζομαι Κατερίνα Δουδέση. Είμαι unit manager από το 2009 στην Εθνική Ασφαλιστική, στην Επιθεώρηση του κ. Γιώργου Κασκάνη.

Μεγάλωσα ασφαλιστικά σε ένα περιβάλλον –από το 1998 που ξεκίνησα ως νέα ασφαλίστρια– που πιστεύει και αγαπάει πολύ την εκπαίδευση και η Limra και τα εργαλεία της ήταν στην καθημερινότητά μου.

Όπως αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, είναι μεγάλη η τιμή που μου έκανε ο κ. Κυριάκου σήμερα, στα 100 χρόνια της LIMRA, να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες μου από το εργαστήριο FMDP, κάποιες από τις αλλαγές που πραγματοποίησα στη δουλειά μου και τα έως τώρα αποτελέσματα.

Ξεκινώντας θα ήθελα να σας αναφέρω μια ιστορία σχετικά με το τι πάντα πίστευα ότι δεν πρέπει να ισχύει και επιβεβαιώθηκε από την εμπειρία μου στη LIMRA:

«Κάποτε ο Νασραντίν ήταν πάνω στο γάιδαρό του κι ο γάιδαρος έτρεχε.
Ένας φίλος τον ρώτησε: Πού πηγαίνεις, Νασραντίν;
Απάντησε ο Νασραντίν: Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω. Μη ρωτάς εμένα, ρώτα τον γάιδαρο.
Αναρωτήθηκε ο άνθρωπος: Τι εννοείς;
Απάντησε ο Νασραντίν: Είσαι φίλος και πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σου.
Αυτός ο γάιδαρος είναι σκληρός και πεισματάρης, όπως όλοι οι γάιδαροι, και δημιουργεί δυσκολίες.
Όταν περνάμε από την αγορά ή την πόλη, αν επιμείνω πως πρέπει να πάμε απ’ αυτόν τον δρόμο, αυτός επιμένει να πάμε απ’ τον άλλο και γίνεται γελοίο. Με κοροϊδεύουν όλοι στην αγορά.
Οι άνθρωποι λένε: Ούτε καν ο γάιδαρός σου δεν σε ακολουθεί!
Γι’ αυτό το έκανα κανόνα, ότι όπου κι αν πάει, εγώ πάω μαζί του.
Όλοι νομίζουν πως ο γάιδαρος ακολουθεί εμένα, αλλά δεν είναι αλήθεια.
Έτσι, και ο γάιδαρος πάει όπου θέλει, αλλά το γόητρό μου είναι ασφαλές».

Στη δουλειά μας αλλά και στην κοινωνία μας, το σημαντικό δεν είναι να διασφαλίζουμε το γόητρό μας, να είμαστε αρεστοί. Το σημαντικό είναι να είμαστε χρήσιμοι!
Η ευθύνη που έχω απέναντι στους ανθρώπους μου είναι να τους κατευθύνω να γίνουν κι αυτοί με τη σειρά τους χρήσιμοι επαγγελματίες!
Άρα, όλες οι αλλαγές που θα σας αναφέρω παρακάτω είναι προσανατολισμένες σε αυτή τη φιλοσοφία.

Όταν εγκρίθηκε από την Εθνική Ασφαλιστική η πραγματοποίηση του εργαστηρίου των 25 ημερών ενθουσιάστηκα.

Και εδώ θέλω να ευχαριστήσω την εταιρεία μου για την επένδυση που έκανε στα στελέχη της (να αναφέρω τον τότε Γενικό Διευθυντή, κ. Μιχάλη Σωτηράκο) και συνεχίζει να κάνει με τον τωρινό Γενικό Διευθυντή, κ. Γιώργο Ζαφείρη.

Ξεκίνησε, λοιπόν, τον Ιούνιο του 2013 και ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2014.
Προσπάθησα, παρόλο που ήμουν ήδη 4 χρόνια manager, να πάω στο εργαστήριο ως ένας άγραφος πίνακας, σαν ένα παιδί που πάει στο σχολείο και δεν ξέρει ούτε να γράφει ούτε να διαβάζει.

Κατά τη διάρκεια αυτού του έτους είχα στην αρχή μπροστά μου τη μεγάλη εικόνα ενός γραφείου agency, η οποία σιγά σιγά έσπαγε σε μικρά κομμάτια και στο τέλος εμφανίστηκε ξανά μια μεγάλη καθαρή εικόνα.Αυτή τη φορά, όμως, ήταν διαφορετική η οπτική γωνία που έβλεπα την εικόνα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν άκουσα κάτι το οποίο δεν είχα ξανακούσει. Τα περισσότερα θέματα που συζητούσαμε και ο τρόπος σκέψης μού ήταν οικεία.

Έφυγα, όμως, από το εργαστήριο με άλλη δυναμική. Επιβεβαιώθηκε αυτό που λέει: «Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, ο Δάσκαλος θα εμφανισθεί».

Δεν έμεινε κανένα κομμάτι της δουλειάς μας που να μην το συζητήσουμε διεξοδικά στην αίθουσα και να μην ασχοληθούμε μαζί του και ως εργασία έπειτα στο σπίτι. Είχε πολλές εργασίες και, όπως αποδείχθηκε για μένα, εκ των υστέρων, πολύ χρήσιμες.

Πήρα απαντήσεις για όλες τις λειτουργίες του management. Μου ξεκαθάρισε ποιος πρέπει να κάνει τι, με ποιο τρόπο, πότε. Πώς θα βλέπω και θα λύνω τα προβλήματα που παρουσιάζονται.

Στην πράξη τώρα…
Όλο τον χρόνο παρακολούθησης δεν έκανα κάποιες κινήσεις αλλαγής στην ομάδα μου. Πρώτα ήθελα να αφομοιώσω εγώ η ίδια τι αλλαγές ήθελα να κάνω.

Με βοήθησε το γεγονός ότι το εργαστήριο τελείωσε Ιούνιο, οπότε οριοθέτησα τις όποιες αλλαγές μετά τις καλοκαιρινές διακοπές.

Έτσι, είχα τον χρόνο να συζητήσω και αυτά που σκεφτόμουν με τον άμεσο προϊστάμενό μου, τον Επιθεωρητή μου, ο οποίος ήταν πολύ δεκτικός, θα έλεγα παρακινητικός.

Και αντιλαμβάνεσθε ΠΟΣΟ σημαντικό είναι, οι προϊστάμενοί μας να ασπάζονται τα νέα δεδομένα και τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν!

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να διαχειριστώ καλύτερα τον χρόνο μου.

Μέχρι τότε, τι έκανα; Πήγαινα το πρωί στο γραφείο στις 9:00 και μπορεί να έφευγα στις 10:00 το βράδυ, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δούλευα και τόσες ώρες.

Αποφάσισα, λοιπόν, να εφαρμόσω το 8-8-8 (8 εργασία, 8 προσωπικός χρόνος, 8 ώρες ύπνος).

Τόσο απλό αλλά δύσκολο στην αρχή!

Το ίδιο επικοινώνησα και συμφώνησα με τους συνεργάτες μου: θέλω τις 8 ώρες που θα δουλέψεις να δούμε πώς θα τις διαθέσεις καλύτερα για να επιτύχεις τους στόχους σου (οι εξαιρέσεις, βέβαια, πάντα υπάρχουν: κλείσιμο του χρόνου, διαγωνισμούς, κ.λπ.)

Το δεύτερο θέμα που ασχολήθηκα ήταν το υπάρχον δυναμικό της ομάδας.

Ξεχώρισα δύο συνεργάτες, οι οποίοι τελικά δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν να γίνουν επαγγελματίες.

Λόγω της φιλικής μας σχέσης, η απόφασή μου για την παραμονή τους μέχρι τότε ήταν καθαρά συναισθηματική.

Στο εργαστήριο συνειδητοποίησα ότι, αν δεν αποφάσιζα την απομάκρυνσή τους, θα επηρεαζόταν το υγιές κομμάτι της ομάδας και κυρίως οι νέοι συνεργάτες.

Πήρα τη λογική απόφαση και σταματήσαμε τη συνεργασία!

Το τρίτο κομμάτι που θέλω να αναφερθώ είναι στον τρόπο σκέψης σχετικά με τη στρατολόγηση.

Εδώ με βοήθησε πολύ το προφίλ του ιδανικού υποψηφίου συνεργάτη, το οποίο δημιούργησα στις εργασίες. Μετά το τέλος του εργαστηρίου, η διαδικασία επιλογής, στο μυαλό μου, έγινε διαδικασία απόρριψης.

Μέχρι τότε, κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων, αναρωτιόμουν: «Γιατί όχι;»! Τώρα, αναρωτιέμαι: «Γιατί ναι;»!!

Το τέταρτο κομμάτι, και πιο σημαντικό, είναι το θέμα της ανάπτυξης νέας ομάδας.
Ξέρετε, η ανάπτυξη ενός ασφαλιστή είναι η δουλειά μου, η εκπαίδευση ενός ομαδάρχη, όμως, δεν ήταν μέχρι πρότινος.
Παίρνοντας τεχνογνωσία από το εργαστήριο και πάντα με τη βοήθεια του επιθεωρητή μου, σήμερα έχω μια αξιόλογη δόκιμη ομαδάρχη, που έχει παρακολουθήσει το Crossroads της Limra, πράγμα που σημαίνει ότι «μιλάμε την ίδια γλώσσα» και ήδη έχει πέντε νέους συνεργάτες.

Και ας πάμε τώρα στα πιο πρακτικά, στα αποτελέσματα:
Δεν θα σας κουράσω, μόνο δύο στοιχεία θα ήθελα να αναφέρω:

• Το 1ο πεντάμηνο του 2015, η ομάδα αποτελούνταν απο 13 συνεργάτες με μ.ο. αιτήσεων 1,9 τον μήνα.
• Το 1ο πεντάμηνο του 2016, η ομάδα αποτελείται από 16 αξιόλογους συνεργάτες, μία δόκιμη manager, με μέσο όρο 4,10 αιτήσεις τον μήνα.

Και έχουμε πολλά ακόμα να κάνουμε… Αυτά είναι μόνο η αρχή!!!

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στον θεσμό της ασφάλισης που υπηρετούμε όλοι μας μέσα σε αυτή την αίθουσα, ανεξαρτήτως θέσης ή εταιρείας.

Ήρθα σε αυτό το επάγγελμα κι έμεινα –παρόλο που εγώ αρχαιολογία σπούδασα–, γιατί πίστεψα στον θεσμό, στις αξίες, στις αρχές και στην προοπτική ανάπτυξης που πρέσβευαν στο γραφείο που στρατολογήθηκα.

Αυτές τις αξίες, τις αρχές και την πίστη στον θεσμό την ένιωθα σε κάθε δευτερόλεπτο αυτού του εργαστηρίου των 25 ημερών.

Φανταστείτε ότι όλοι εμείς είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία. Αν, λοιπόν, κάποιος από εμάς αφήσει να εισχωρήσει κάτι δηλητηριώδες, το αποτέλεσμα θα είναι να δηλητηριασθεί ο ίδιος ο θεσμός. Κι αυτό θα έχει συνέπειες και στην αγορά και σε όλους εμάς.

Είναι καθήκον μας να κρατήσουμε ψηλά τον θεσμό, εκεί που του αρμόζει.
Ιδιαίτερα στην εποχή της κρίσης που ζούμε, τα εκπαιδευτικά προγράμματα με ήθος, αξίες και αρχές, όπως της LIMRA, δεν θα μας βοηθήσουν μόνο να διατηρηθούμε, αλλά να διακριθούμε.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, LIMRA… ».