Η αξίωση του ασφαλισμένου μετά την επέλευση της ασφαλιστικής υποκατάστασης

Όπως και σε προηγούμενες αναφορές έχει επισημανθεί, στην περίπτωση ασφάλισης προσώπων κατά ατυχημάτων χωρεί αυτοδίκαιη υποκατάσταση της ασφαλιστικής εταιρείας, η οποία κατέβαλε την αποζημίωση, στα δικαιώματα του ασφαλισμένου κατά του υπαίτιου της ζημίας τρίτου προσώπου.

Συνέπεια αυτού, όμως, είναι ότι ο ασφαλισμένος ζημιωθείς δεν διατηρεί την αξίωσή του κατά του προσώπου που υπαίτια προκάλεσε το ζημιογόνο γεγονός. Η αξίωση αυτή, λόγω της υποκατάστασης, έχει περιέλθει στον ασφαλιστή αυτοδίκαια, εκ του νόμου, και θα πρέπει να γίνει σαφές ότι η ασφαλιστική υποκατάσταση, ως εκ του νόμου χωρούσα, δεν έχει όλα τα χαρακτηριστικά της εκχώρησης, η οποία γίνεται από σύμβαση.

Σχετικά μεταξύ άλλων ζητημάτων και η κρίση του ΑΠ 1341/2023, απόσπασμα της οποίας παραθέτουμε (ΑΠ 1341/2023, δημοσίευση ΝΟΜΟΣ):

(…) Στην εκχώρηση, από τον νόμο εφαρμόζονται αναλογικά οι διατάξεις για τη συμβατική εκχώρηση, εφόσον προσαρμόζονται στη φύση και στον σκοπό της, και δεν προβλέπεται απόκλιση και συνεπώς είναι αναγκαία η αναγγελία, για να γίνουν γνωστά τα περιστατικά της ασφαλιστικής υποκατάστασης. Δεν αρκεί, επομένως, μόνο η καταβολή από τον ασφαλιστή για την υποκατάσταση αυτού στα δικαιώματα του ζημιωθέντος, αλλά, κατ’ ανάλογη εφαρμογή των διατάξεων για τη συμβατική εκχώρηση, απαιτείται και αναγγελία από τον ασφαλιστή στον ζημιώσαντα κατ’ άρθρο 460 παρ. 1 ΑΚ. Η αναγγελία απαιτείται, για να γίνουν γνωστά τα περιστατικά της ασφαλιστικής υποκατάστασης. Στην προκειμένη περίπτωση, οι εναγόμενοι δεν επικαλέστηκαν αναγγελία, με αποτέλεσμα να μη θεμελιώνεται αυθύπαρκτο δικαίωμά τους ως τρίτων να υποβάλουν τη σχετική ένσταση έλλειψης ενεργητικής νομιμοποίησης (…). Έτσι, που έκρινε όμως, το Εφετείο, εφόσον δέχθηκε, ανελέγκτως, ότι το ανωτέρω ποσό των 18.423,90 ευρώ αφορούσε σε νοσήλια, δηλαδή άμεσες ζημίες, και ότι το ποσό αυτό καταβλήθηκε από την ασφαλίστρια με την επωνυμία «Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Γενικών Ασφαλίσεων …..» στην οποία ο αναιρεσίβλητος ήταν ασφαλισμένος, δυνάμει της προαναφερόμενης σύμβασης ασφάλισης, παραβίασε τις, ως άνω, διατάξεις του ν. 2496/1997, τις οποίες δεν εφήρμοσε, ενώ υπήρχαν οι προϋποθέσεις εφαρμογής τους, καθώς και τη διάταξη του άρθρου 930 παρ. 3 του ΑΚ, την οποία εφάρμοσε, ενώ δεν έπρεπε, και έτσι υπέπεσε στην πλημμέλεια από τον αριθμό 1 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ. Ο ενάγων δεν δικαιούτο κατ’ άρθρο 930 παρ. 3 του ΑΚ να αξιώσει το ως άνω χρηματικό ποσό των 18.423,90 ευρώ για δαπάνες νοσηλείας του στην κλινική «…….», για το χρονικό διάστημα από …. έως …., λόγω της αυτοδίκαιης ex lege (άρθρο 14 του ν. 2496/1997) –χωρίς να απαιτείται αναγγελία κατ’ άρθρο 460 του ΑΚ, εφόσον η τελευταία διάταξη δεν εφαρμόζεται στην εκχώρηση εκ του νόμου, η οποία (αναγγελία) αφορά μόνο τη συμβατική εκχώρηση και όχι την επερχόμενη, αυτοδικαίως από τον νόμο– σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, υποκατάστασής του, όσον αφορά τις ως άνω άμεσες ζημίες του από την ως άνω ασφαλιστική του εταιρεία, η οποία και του τα κατέβαλε σύμφωνα με τα προαναφερθέντα ως ασφαλιστική αποζημίωση και μπορούσε αυτή να τα αξιώσει και όχι αυτός (ενάγων). Επομένως, ο πρώτος λόγος αναίρεσης, με τον οποίο προσάπτεται στην προσβαλλόμενη απόφαση η πλημμέλεια από τους αριθ. 1α΄ και 19 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ της ευθείας και εκ πλαγίου παραβίασης των ως άνω διατάξεων, είναι βάσιμος και πρέπει να γίνει δεκτός. (…)

Θεόδωρος Κουτσούμπας, Δικηγόρος – Διδάκτωρ Νομικής, [email protected]
Σε συνεργασία με το περιοδικό ΣΥΝήΓΟΡΟΣ

Ακολουθήστε την ασφαλιστική αγορά στο Google News