Εσείς, πώς χειριστήκατε την τελευταία δύσκολη μέρα σας στη δουλειά;
Οι δύσκολες μέρες είναι πάντα αυτές που μας οδηγούν στις πιο καλές μας εμπειρίες. Αυτές τις εμπειρίες μοιράζονται μαζί μας οι κ.κ. Μαριλένα Παπαγιαννοπούλου, Άγγελος Σιμονιάν και Αθανασία Γρηγοροπούλου, ασφαλιστικοί σύμβουλοι της Επιθεώρησης Χρυσολόγου, της Εθνικής Ασφαλιστικής.
Ματαιώσεις, αγένεια, δυσπιστία, καχυποψία, ημιμάθεια, ακόμα και προκατάληψη είναι στο καθημερινό “μενού” των ασφαλιστικών συμβούλων. Είναι η εμπειρία, το έμφυτο ταλέντο ή η επίκτητη υπομονή και επιμονή που τους διδάσκουν οι μέντορές τους, τα εργαλεία που τους βοηθούν να αντεπεξέρχονται; Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική αλλά και λίγο ίδια.
Στις διαφορετικές εμπειρίες που μοιράζονται μαζί μας οι κ.κ. Μαριλένα Παπαγιαννοπούλου, Άγγελος Σιμονιάν και Αθανασία Γρηγοροπούλου, ασφαλιστικοί σύμβουλοι της Επιθεώρησης Χρυσολόγου, της Εθνικής Ασφαλιστικής, υπάρχει κοινός τόπος.
Ο κοινός τόπος είναι η ημέρα που ο στόχος επιτυγχάνεται. Η ημέρα που ο πελάτης θα πει το «ναι», η ημέρα που ο ασφαλισμένος θα χρησιμοποιήσει το ασφαλιστήριό του και θα δει πλέον στην πράξη πόσο σημαντικό ήταν για την εξέλιξη της ιστορίας του το ραντεβού ή το τηλεφώνημα εκείνο στο οποίο συμφώνησε στην πρόταση του ασφαλιστή του.
Είναι η δικαίωση του επαγγελματία και η επιβεβαίωση του ανθρώπου ότι η δουλειά του μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο τις ζωές άλλων ανθρώπων. Οι δύσκολες μέρες είναι πάντα αυτές που μας οδηγούν στις πιο καλές μας εμπειρίες.
“Stay tuned” ή αλλιώς… «μένω εναρμονισμένη», μας λέει η Μαριλένα Παπαγιαννοπούλου
Δεν υπάρχουν καλές και κακές ημέρες.
Υπάρχουν ενδεχομένως ευκολότερες και λιγότερο εύκολες.
Υπάρχουν φωτεινές και λιγότερο φωτεινές.
Υπάρχουν αισιόδοξες ημέρες, ελπιδοφόρες αλλά και μουντές, βροχερές, συννεφιασμένες ημέρες.
Όλα βρίσκονται μέσα στην καθημερινότητα, μέσα στο παιχνίδι που λέγεται «ζωή».
Από τη μικρή, μέχρι τώρα, εμπειρία μου στον ασφαλιστικό κλάδο –διανύω αισίως τον 7ο χρόνο– αλλά και την προηγούμενη (20+) εμπειρία μου στον ιδιωτικό τομέα, μπορώ να επιβεβαιώσω περίτρανα ότι: τα πράγματα και οι καταστάσεις είναι αυτά/ές που είναι. σημασία έχει ο τρόπος που αντιδρούμε εμείς σε αυτά/ές.
Προσπαθώ κάθε μέρα να φοράω το καλό μου χαμόγελο, τη θετική μου διάθεση. να οπλίζομαι με υπομονή και επιμονή και να «κάνω τα πράγματα να συμβαίνουν». Αναζητώ νέους πελάτες, αλλά συνευρίσκομαι και με τους ήδη υπάρχοντες. Τους ακούω με προσοχή, συναισθάνομαι τα βιώματά τους και τις ανάγκες τους, καταθέτω, καθημερινά, κομμάτια της δικής μου ψυχής και συνεχίζω.
Τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα θετικά. Δεν πειράζει, όμως. Στο μυαλό μου κυριαρχεί πάντα μία φράση: “stay tuned” ή, ελληνιστί, μείνε προσγειωμένη/εναρμονισμένη με τον στόχο σου και τα πράγματα πάντα συμβαίνουν και εξελίσσονται θετικά.
Οι αποδείξεις και τα παραδείγματα είναι πολλά. Θα μοιραστώ μαζί σας κάτι που συνέβη τον περσινό Νοέμβρη. Απείχα σημαντικά από τον προσωπικό μου στόχο. Με την παραγωγή του Νοέμβρη όχι μόνο υπερκάλυψα το κενό των προηγούμενων μηνών, αλλά και πέτυχα τον ετήσιο στόχο μου!
Αφορμή και μέσον για την επίτευξη του στόχου μου ήταν η αλλαγή του συνταξιοδοτικού/αποταμιευτικού μας προγράμματος. Οι λόγοι για τους οποίους πάλεψα για αυτό το αποτέλεσμα ήταν πολλοί: η επίτευξη του στόχου μου, η παραμονή μου στη βαθμίδα του κορυφαίου ασφαλιστικού συμβούλου, το ετήσιο ταξίδι της εταιρείας, οι αμοιβές μου. Μίλησα και είδα όσους περισσότερους πελάτες και υποψήφιους πελάτες ήταν δυνατόν μέσα στον μήνα.
Πίστευα και πιστεύω τόσο πολύ στην αναγκαιότητα της αποταμίευσης αλλά και στη μοναδικότητα του προγράμματός μου, που ένιωθα σαν να είχα κάνει ήδη τις αιτήσεις από το τηλέφωνο. Μιλούσα και εξέπεμπα σιγουριά, είχα κερδίσει τον πελάτη μου από το τηλεφωνικό κλείσιμο της συνάντησης.
Και βέβαια ο στόχος επετεύχθη.
Ταξίδια, βραβεύσεις και αμοιβές, αλλά το κυριότερο είναι ότι οι πελάτες μου “δημιούργησαν” κουμπαράδες που θα τους επιτρέψουν σε βάθος χρόνου να συμπληρώσουν τη σύνταξή τους, βελτιώνοντας το βιοτικό τους επίπεδο, ή να εξασφαλίσουν τις σπουδές των παιδιών τους.
Τον ίδιο μήνα ήρθε και το κλείσιμο της συμφωνίας ενός ομαδικού εταιρικού ασφαλιστηρίου ζωής: μία μικρομεσαία εταιρεία στον χώρο της παροχής υπηρεσιών υποστήριξης υπολογιστών, 25 ατόμων.
Ήταν μία δουλειά η οποία είχε ξεκινήσει τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς. Προσέγγισα τον Διευθύνοντα Σύμβουλο μέσω πελάτη μου – συνεργάτη τους και η ανταπόκρισή του ήταν άμεση και ενθαρρυντική.
Έγιναν αρκετές συναντήσεις, προτάσεις, κόστη, διαφοροποιήσεις και, ενώ όλοι και όλα έδειχναν ότι είχαμε καταλήξει, η τελική έγκριση δεν δινόταν.
Η εμπειρία μου και το ένστικτό μου σε παρόμοιες περιπτώσεις με συμβουλεύει πάντοτε να «κάνω πίσω». Να αποστασιοποιηθώ από το συμβάν, να πάρω ανάσα και να το αφήσω να εξελιχθεί. Πεπεισμένη ότι είχα κάνει όλα όσα μου αναλογούσαν και έπρεπε, άφησα την άλλη μεριά να αποφασίσει.
Ήμουν και είμαι πεπεισμένη για τον προϊόν μου. Δεν έχω καμία αμφιβολία και θεωρώ ότι θα ήταν προς όφελός τους η αποδοχή της συμφωνίας μας. Το καλοκαίρι πέρασε χωρίς καμία ειδοποίηση από μεριά τους. Ήρθε ο Σεπτέμβρης και θεώρησα επαγγελματικά πρέπον να επικοινωνήσω μαζί τους για την εξέλιξη του project. Όπως περίμενα δεν είχαν ασχοληθεί καθόλου, αλλά δεν το είχαν βγάλει από το ημερολόγιο των εκκρεμοτήτων τους. Ευχαρίστησα για άλλη μία φορά και, διακριτικά, αποσύρθηκα.
Μετά από περίπου ενάμιση μήνα μου τηλεφώνησε η ιδιαιτέρα του Διευθύνοντος Συμβούλου για να μου επιβεβαιώσει προφορικά και γραπτά το ξεκίνημα της συνεργασίας μας. Με ευχαρίστησε για τον επαγγελματισμό μου και τόνισε τη σπουδαιότητα της «διακριτικότητάς» μου στη λήψη των αποφάσεών τους. Το ομαδικό αυτό σήμερα είναι στον δεύτερο χρόνο ζωής του και η συνεργασία μου με την εταιρεία είναι εξαιρετική.
Στον αντίποδα των επιτυχιών, οι επίσης αρκετές μικρές και μεγάλες απογοητεύσεις. Συμβόλαια που ακυρώθηκαν, αιτήσεις που δεν προχώρησαν, συναντήσεις που ματαιώθηκαν και αποφάσεις που δεν πάρθηκαν. Επιτρέψτε μου, όμως, να μη σταθώ σε αυτές.
Θα μπορούσα να σας αναφέρω πως κάποιος πελάτης μου δυσαρεστήθηκε όταν δεν αποζημιώθηκε ενώ δεν έπρεπε να αποζημιωθεί, γιατί το αίτημά του ενέπιπτε σε χρονική αναμονή ή εξαίρεση του συμβολαίου του.
Ή για τα ραντεβού που πήγα και άκουσα για τις εταιρείες που δεν αποζημιώνουν, τις υποσχέσεις που δεν τηρούνται (πάντα από τη μεριά των εταιρειών), τα συμβόλαια που δεν καλύπτουν και τους ασφαλιστικούς συμβούλους, όλους εμάς δηλαδή, που θεωρούν ότι δεν κάνουμε σωστά τη δουλειά μας.
Δεν θα το κάνω, γιατί επιλέγω όλο αυτό να μη με αφορά.
Επιλέγω να ερμηνεύσω την κάθε καθυστέρηση, αναποδιά, άρνηση, κατάργηση, ματαίωση ως ένα μάθημα. Κάτι που έρχεται για να με εξελίξει, να με κάνει σοφότερη, καλύτερο άνθρωπο, δυνατότερη!
Συνεχίζω γιατί ΑΓΑΠΩ πολύ αυτό που κάνω. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να συμβουλεύω έναν συνάνθρωπό μου πώς μπορεί να προστατεύσει την Υγεία του, την Οικογένειά του, την Περιουσία του, δηλαδή τη Ζωή του!
Επιλέγω να κινούμαι στο φως, “STAY TUNED”!
Ο Άγγελος Σιμονιάν ανακάλυψε τη… μαγεία στο επάγγελμα του ασφαλιστικού συμβούλου
Μετά από 10 χρόνια προϋπηρεσίας στον τραπεζικό κλάδο, αποχώρησα από την τράπεζα στην οποία εργαζόμουν, με σκοπό να ζήσω μόνιμα στην Αγγλία και να εργαστώ σε κάποια αγγλική τράπεζα.
Το διάστημα που περίμενα να με καλέσουν για συνέντευξη, γνώρισα τον σημερινό διευθυντή μου, ο οποίος με παρότρυνε να εργαστώ στο γραφείο του έως ότου με καλέσουν για συνέντευξη από το εξωτερικό. Ήμουν διστακτικός και πολύ επιφυλακτικός, αλλά σκέφτηκα: «Τι έχω να χάσω; Ας πάω και αν δεν μου αρέσει, φεύγω».
Από την αρχή γνώριζα πως, για να μπορέσει κάποιος να διαπρέψει στον ασφαλιστικό κλάδο, θα πρέπει να κλείνει αρκετές συναντήσεις με υποψήφιους πελάτες. Ήταν, λοιπόν, ένα ωραίο πρωινό που όλα έμοιαζαν τέλεια. Είχα κανονίσει τρεις συναντήσεις και μου έμενε και λίγος χρόνος για να τηλεφωνήσω σε νέους υποψήφιους πελάτες.
Ο στόχος που είχα δώσει στην εταιρεία ήταν αρκετά μεγάλος και γνώριζα πως δεν πρέπει να χάνω ούτε λεπτό από την παραγωγική μου ώρα. Καθώς ξεκινώ τα τηλεφωνήματα, ξαφνικά πέφτει το τηλεφωνικό κέντρο και σκέπτομαι: «Δεν ξεκινάμε καλά. Αυτό δεν είναι καλός οιωνός», αλλά αμέσως θυμήθηκα ότι έχω τις τρεις συναντήσεις κανονισμένες.
Δεν το βάζω κάτω, λοιπόν, και λίγο πριν ξεκινήσω ο ομαδάρχης μου λέει: «Άγγελε, μιας και έχεις τρεις συναντήσεις θα πάμε μαζί!», και αμέσως το θετικό μου συναίσθημα επιστρέφει.
Φτάνοντας στην πρώτη συνάντηση, χτυπάμε το κουδούνι, ανοίγει ένας ηλικιωμένος κύριος, ο οποίος ήταν ο πατέρας του υποψήφιου πελάτη, και μας ενημερώνει πως ο γιος του θα γυρίσει το βράδυ. Ξαφνικά, άρχισα να νιώθω πολύ άβολα, καθώς είχα πάρει μαζί μου και τον ομαδάρχη μου και σκεφτόμουν πως σπαταλώ χωρίς λόγο τον χρόνο του. Αρχίζω να του εξηγώ πως το ραντεβού ήταν σωστά κλεισμένο και ότι πριν πάμε το είχα επιβεβαιώσει. Ο ομαδάρχης μου, βέβαια, προσπαθούσε να με καθησυχάσει λέγοντάς μου πως αυτά συμβαίνουν, και ξεκινάμε για το δεύτερο ραντεβού.
Φτάνουμε στο δεύτερο ραντεβού, χτυπάμε το κουδούνι, ανοίγει η πόρτα και σκέφτομαι: «Δόξα τω Θεώ!». Μας υποδέχονται οι άνθρωποι, μας κερνάνε καφέ και μόλις ξεκινάμε τη συζήτηση περί ασφαλειών, η γυναίκα λέει: «Εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε κάποιο συμβόλαιο, απλά επειδή μας κάλεσε ο Άγγελος είπαμε να τον ακούσουμε».
Μόλις λέει αυτό, μου κόβονται τα πόδια. Σκέφτηκα: «Δεν είναι δυνατόν! Κάποιος μου κάνει πλάκα!». Φεύγουμε από το ραντεβού, είμαι ήδη πολύ εκνευρισμένος και πάνω στα νεύρα μου λέω στον ομαδάρχη μου: «Εγώ δεν πάω στο τρίτο ραντεβού, αν θες πήγαινε μόνος σου», σκεπτόμενος πως τελικά μάλλον δεν κάνω για τη δουλειά και επιβεβαιώνοντας τις αρχικές μου ανησυχίες.
Μετά από πολλή συζήτηση, ο ομαδάρχης μου με πείθει να πάμε και στο τρίτο ραντεβού. Φτάνουμε στο κέντρο της Αθήνας σε ένα υπερπολυτελές γραφείο, με δερμάτινους καναπέδες και ένα τεράστιο γραφείο, πίσω από το οποίο βρίσκεται μια αυστηρή γυναίκα και ο διάλογος προχωράει ως εξής:
«Ποιοι είστε εσείς;»
«Είμαστε από την Εθνική Ασφαλιστική».
«Μα εγώ είχα ραντεβού με μια κοπέλα από την Εθνική, αλλά αφού ήρθατε καθίστε».
Το ραντεβού κύλησε χωρίς να γίνει κάτι. «Πάει και το τρίτο», σκέφτηκα. Δεν είχα τη δύναμη ούτε να μιλήσω στον ομαδάρχη μου.
Γυρνώντας το βράδυ σπίτι μου, σκέφτομαι πόσο λάθος ήταν η επιλογή μου να εργαστώ σε μια δουλειά για την οποία από την αρχή είχα αρνητική εικόνα και συναίσθημα και πως δεν θα μπορούσα να ξανακάνω κανένα συμβόλαιο. Επειδή, όμως, είμαι εργατικός, πεισματάρης και ανταγωνιστικός, λέω πως δεν θα αφήσω μια ημέρα να αλλάξει τον τρόπο σκέψης και τον χαρακτήρα μου.
Μετά από μια εβδομάδα, έκλεισα νέο ραντεβού με τον υποψήφιο πελάτη που έλειπε την ημέρα του πρώτου ραντεβού μας, οι άνθρωποι που ήθελαν μόνο να ακούσουν, με κάλεσαν και μου είπαν πως θέλουν να προχωρήσουμε το συμβόλαιο το οποίο συζητήσαμε και η τρίτη συνάντηση με την αυστηρή επαγγελματία κατέληξε σε ένα αρκετά μεγάλο συμβόλαιο, καθώς εκείνη ασφάλισε όλα τα μέλη της οικογένειάς της.
Μετά από πέντε χρόνια στον ασφαλιστικό κλάδο, πιστεύω πως κάθε άνθρωπος μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί που θέλει. Με εργατικότητα και επιμονή, μπορεί να καταρρίψει οποιονδήποτε στόχο. Επίσης, πιστεύω πως η εργασία του ασφαλιστικού συμβούλου είναι «μαγική».
Συναναστρέφεσαι με κόσμο που δεν γνωρίζεις, ανταλλάσσεις απόψεις και εμπειρίες με ανθρώπους από όλα τα στρώματα και με άκρως διαφορετικούς χαρακτήρες. Το σημαντικότερο, όμως, είναι η ώρα της αποζημίωσης.
Η ικανοποίηση που παίρνουμε, όταν στη δύσκολη στιγμή ενός ανθρώπου και ενώ έχει χάσει κάθε ελπίδα, εμείς είμαστε δίπλα του.
Είμαστε οι άνθρωποι οι οποίοι θα φροντίσουν ο πελάτης να κάνει ό,τι καλύτερο για αυτόν και την οικογένειά του, χωρίς να σκέφτεται την οικονομική επιβάρυνση, και αυτό είναι ένα συναίσθημα που δεν αντικαθίσταται με τίποτα.
Καμία δυσκολία δεν είναι τόσο σημαντική όσο η στήριξη σε μια οικογένεια που δοκιμάζεται, μας λέει η Αθανασία Γρηγοροπούλου
Η πρόταση που μου έγινε, να μιλήσω στο περιοδικό «Ασφαλιστική Αγορά» για μια δύσκολη ημέρα της επαγγελματικής μου ζωής, μου γέννησε ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά για την τιμή, αλλά και προβληματισμό, γιατί δεν ήταν εύκολο να ξεχωρίσω την πιο δύσκολη ημέρα της καριέρας μου.
Μέσα σε είκοσι χρόνια διαδρομής ως ασφαλιστική σύμβουλος, αντιλαμβάνεται κανείς πως υπήρξαν αρκετές ημέρες που «σφίχτηκε το στομάχι» για διαφορετικές αιτίες, μικρές ή μεγάλες. Άλλωστε, είναι γνωστό σε όλους ότι το επάγγελμά μας, καθημερινά, προσφέρει συγκινήσεις, επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις και μας θωρακίζει απέναντι στην απόρριψη μέσα από την καθημερινή αναζήτηση της επιτυχίας.
Επέλεξα να μοιραστώ μαζί σας την ανατροπή μιας επαγγελματικής ημέρας που συνέβη πριν αρκετά χρόνια. Μιας μέρας που σημάδεψε την καριέρα μου και με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι δεν είμαι πωλήτρια αλλά σύμβουλος!
Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό Δευτέρας. Μια νέα εβδομάδα είχε ξεκινήσει και βρισκόμουν στο γραφείο μετά από το πρωινό μας meeting. Είχα ανοίξει την ατζέντα μου και επεξεργαζόμουν τα στοιχεία των δύο συναντήσεων που θα ακολουθούσαν μέσα στην ημέρα. Οι προσδοκίες για την κατάληξη ήταν μεγάλες και οι σκέψεις πολλές.
Ο ήχος του τηλεφώνου που βρισκόταν δίπλα μου τις διέκοψε ξαφνικά. Απάντησα και αμέσως αναγνώρισα τη φωνή ενός νεαρού πελάτη. Από τις πρώτες λέξεις κατάλαβα ότι ήταν πολύ στενοχωρημένος.
Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω τι του είχε συμβεί. Μου είπε ότι ο καλύτερός του φίλος, ο Αλέξης, που ήταν και αυτός πελάτης μου, άφησε την τελευταία του πνοή στις στροφές της Επιδαύρου το προηγούμενο βράδυ, μετά από τροχαίο ατύχημα που είχε οδηγώντας τη μηχανή του. Ήταν μια είδηση που δεν μπορούσα να πιστέψω. Με ρώτησε: «Θα έρθεις;». Απάντησα: «Ναι».
Ακύρωσα τις δύο προγραμματισμένες συναντήσεις και πήγα στην κηδεία. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο, μα τόσο βαριά. Δεν βρήκα το κουράγιο να χαιρετήσω τους γονείς του. Τι θα μπορούσα να τους πω; Ο Αλέξης είχε όλη τη ζωή μπροστά του, ήταν μόλις 24 ετών. Δεν υπάρχουν λόγια να συμπαρασταθούν σε ανθρώπους που χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους.
Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολες για τον ρόλο μου ως ασφαλίστρια. Έπρεπε να καλέσω τους γονείς του Αλέξη, ώστε να τους ενημερώσω πως ήταν δικαιούχοι στο συμβόλαιό του. Χρειαζόταν να προετοιμάσουν τα απαραίτητα έγγραφα για να πάρουν την αποζημίωση θανάτου, ύψους 43.000 ευρώ.
Αναρωτιόμουν αν θα ήθελαν να ακούσουν κάτι τέτοιο και, κυρίως, δεν έβρισκα τα λόγια που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Είχε καρφωθεί στο μυαλό μου η εικόνα της απέραντης θλίψης τους.
Από τη δύσκολη θέση με έβγαλε η αδερφή του, όταν επικοινώνησε μαζί μου για να ρωτήσει τα διαδικαστικά της παύσης του συμβολαίου και να ζητήσει να μη λάβουν ξανά καμία ειδοποίηση στο όνομα του Αλέξη.
Μετά από είκοσι ημέρες περίπου η διαδικασία ολοκληρώθηκε και συναντήθηκα με τους γονείς του, για να τους παραδώσω την επιταγή. Με συγκίνησε η μητέρα του όταν μου είπε: «Παιδί μου, σε ευχαριστώ πολύ! Τα χρήματα αυτά είναι πολύ σημαντικά για την οικογένειά μας».
Ο Αλέξης είχε δάνειο για την αγορά της μηχανής του, μια πιστωτική κάρτα και επιπλέον χρειάστηκαν αρκετά χρήματα για τη μεταβίβαση της επιχείρησης που ήταν στο όνομά του.
Έφυγα από τη συνάντηση περήφανη για την αναγνώριση της αξίας που είχε προσφέρει η δουλειά μου.
Αυτή η εμπειρία μου έδωσε τη δύναμη να πιστέψω ακόμα περισσότερο στη σπουδαιότητα του ρόλου που έχει ο ασφαλιστής για κάθε οικογένεια και να υπερασπίζομαι με πάθος τα οφέλη που προσφέρει κάθε ασφαλιστήριο –από το πιο μικρό μέχρι το μεγαλύτερο.
Μου δίδαξε να σκέφτομαι πως κάθε πολίτης που συναντώ έχει ανάγκες, οι οποίες μπορούν και αξίζει να καλυφθούν από τον πολύτιμο θεσμό της ιδιωτικής ασφάλισης.
