Εσείς που διοικείτε… κρυφακούστε! (Editorial, Iούνιος 2021)

Λίαν προσφάτως, βετεράνος ασφαλιστής Ζωής, agency παλιάς κοπής, μου εκθείαζε τα νέα προγράμματα υγείας που η Εταιρεία του συνέταξε και διαθέτει στην αγορά.

Με ενθουσιασμό νέου σε ηλικία ανθρώπου και με την ωριμότητα επαγγελματία πολλών χιλιομέτρων, μου ανέλυε λεπτομέρειες καλύψεων οικονομικών αναγκών και συνδυασμούς απαλλαγών που καθιστούν το συγκεκριμένο πρόγραμμα αποτελεσματικό εργαλείο αντιμετώπισης και εξουδετέρωσης υπαρκτών απειλών, ιδιαίτερα για άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, όπως οι δυο μας.

Η παρουσίαση του προγράμματος ήταν καθ’ όλα ακαδημαϊκή.
Ο φίλος μου κι εγώ βρισκόμαστε κυριολεκτικά εκτός τόπου και χρόνου εργασίας και υπό την επήρεια υψηλού οίστρου περί της χρησιμότητας του Θεσμού της Ιδιωτικής Ασφαλίσεως, αλλά και της χαμηλής εκτίμησης που ο Θεσμός εισπράττει από την ελληνική κοινωνία – αγορά.

Είχα εντυπωσιαστεί από τις πληροφορίες για το ασφαλιστικό πρόγραμμα και, μοιραία, διερωτήθηκα ΓΙΑΤΙ η ασφαλιστική εταιρεία δεν γνωστοποιεί, με την ένταση που αρμόζει, αυτό το πρόγραμμα.

Σκέφτηκα σαν απλός μέσος άνθρωπος κι όχι ως, εξειδικευμένος στα ασφαλιστικά, δημοσιογράφος.
Προβληματίστηκα όχι σαν ανασφάλιστος, αλλά ως ασφαλισμένος που, ούτως ή άλλως, έχω αποφασίσει – επιλέξει από δεκαετίες να πληρώνω την κάλυψη των αναγκών.

Διερωτήθηκα γιατί και οι άλλες ασφαλιστικές να μη χρησιμοποιούν αυτούς τους “έξυπνους” συνδυασμούς τιμολόγησης και απαλλαγών για τις παροχές.

Απόρησα που δεν μου είχε μιλήσει κανείς γι’ αυτό το πρόγραμμα υγείας, δημοσιογραφικά αυτή τη φορά, για να το επικοινωνήσω τουλάχιστον εγώ στους αναγνώστες μου.

Οι απορίες μου ξαφνικά γιγάντωσαν και η συζήτηση με τον φίλο μου ασφαλιστή άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονη. Άλλαξε, όμως, το θέμα όταν του ανέφερα και άλλες περιπτώσεις, άλλων ασφαλιστικών υπηρεσιών – προγραμμάτων, για τις οποίες οι ασφαλιστικές εταιρείες παραλείπουν εγκληματικά να ενημερώνουν.

Παραλείπουν να ενημερώνουν για τις δυνατότητές τους, να καλύπτουν ασφαλιστικές ανάγκες αλλά και υπαρκτούς καταστροφικούς κινδύνους.

Ξεστράτισε η κουβέντα μας.

Επικεντρωθήκαμε στο ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΟΙ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΘΕΤΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΛΟΓΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ, ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥΣ.

Σαφώς, σαφέστατα, ο ασφαλιστής είναι ο “καταπέλτης” για την εκπόρθηση του φρουρίου της ημιμάθειας του καταναλωτή. Σαφώς, όμως, ο ασφαλιστής και ο προορισμός του, αλλά και η αμοιβή του με την καταραμένη “προμήθεια”, δεν είναι ο μοναχικός καβαλάρης στην επιτακτικά επιβεβλημένη αυτή ανάγκη.

Πίσω από τον ασφαλιστή, οι ασφαλιστικές εταιρείες, για την υποστήριξή του, για την υποστήριξη του έργου του, ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΑΔΡΑ κάποιους άλλους επαγγελματίες.

Διαθέτουν σε αυτούς, τους άλλους επαγγελματίες, υπέρογκα κεφάλαια, ανώτερες διοικητικές θέσεις, απαλλαγή από το άγχος της παραγωγής και πολλά άλλα προνόμια.

Αυτοί, οι άλλοι, που θα έπρεπε να υποστηρίζουν τον ασφαλιστή αλλά και την ιδέα της διάδοσης του Θεσμού της Ασφάλισης, μάλλον δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους!

Οι διοικήσεις των ασφαλιστικών εταιρειών, με δεδομένο τη μακροχρόνια στασιμότητα ανάπτυξης της ασφαλιστικής μας βιομηχανίας, τον ασφαλιστικό αναλφαβητισμό που βασιλεύει και υπονομεύει τον Θεσμό, θα πρέπει να προβληματιστούν.

Να προβληματιστούν με τους ανθρώπους της επικοινωνίας. Εκείνους που διαχειρίζονται και διοχετεύουν στην αγορά και την κοινωνία χρήμα και χρόνο, αναποτελεσματικά, ίσως και επιζήμια, ασφαλώς, για τον Θεσμό και τον προορισμό του.

Οι χορηγίες πάσης φύσεως, οι εταιρικές κοινωνικές ευθύνες, ή όπως αλλιώς λέγονται, απομυζούν τεράστια κεφάλαια. Κεφάλαια που προέρχονται από τα ασφάλιστρα που ο ασφαλιστής παράγει και ο καταναλωτής καταβάλλει. Δεν αντικρίζουν με αποτέλεσμα. Αντίθετα, προκαλούν.

Η εικόνα της ασφαλιστικής μας αγοράς απαιτεί τη σεμνότητα στη διαχείριση, την ένταση στην προβολή της αποζημίωσης, την παιδεία του ασφαλιστή και του καταναλωτή.

Οι διοικήσεις των εταιρειών πολλά θα είχαν κερδίσει ή, καλύτερα, από πολλά θα είχαν γλιτώσει αν κρυφάκουγαν σκέψεις – συζητήσεις όπως αυτές που προσπάθησα να καταγράψω στο σημείωμα αυτό.

Και κάτι ακόμα, όχι όμως τελευταίο…
Όπως κρίνουν τους ασφαλιστές επί τη βάσει των κανονισμών πωλήσεων, που κάθε χρόνο τους αναμορφώνουν, ας κρίνουν οι διοικήσεις, μια φορά κάθε πέντε χρόνια, τους Μίδες της επικοινωνίας, ως προς την αποτελεσματικότητά τους αλλά και τις γνώσεις τους για το αντικείμενο του Θεσμού και του ασφαλιστή.

Ακολουθήστε την Ασφαλιστική Αγορά στο Google News