Editorial Οκτωβρίου: Οι Κίνδυνοι και η Ηθική της Ασφάλισης
Εάν ξεκινήσουμε με δεδομένο ότι σεβόμαστε το κύρος και αποδεχόμαστε τα πορίσματα διαφόρων οίκων, που εμφανίζονται ως ειδικοί στην αξιολόγηση των κινδύνων που απειλούν τον ασφαλιστικό κλάδο, τότε θα πρέπει να προβληματιστούμε δημιουργικά από την κατάταξη των κινδύνων όπως αυτοί διαμορφώνονται σήμερα, το 2013.
Η γνωστή PwC κατατάσσει ως εξής τους 27 μεγαλύτερους κινδύνους για τις ασφαλιστικές εταιρείες:
1.Ρυθμιστικό πλαίσιο, 2. Απόδοση επενδύσεων, 3. Μακροοικονομικό περιβάλλον, 4. Επιχειρηματικές πρακτικές, 5. Φυσικές καταστροφές, 6. Προϊόντα με εγγυημένες αποδόσεις, 7. Ποιότητα διαχείρισης κινδύνου, 8. Ποιότητα διοίκησης, 9. Long-tail liabilities (μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις), 10. Πολιτική παρέμβαση, 11. Κανάλια διανομής, 12. Αναλογιστικές παραδοχές, 13. Καινοτομία, 14. Φήμη, 15. Διαχείριση της αλλαγής, 16. Διαθεσιμότητα κεφαλαίων, 17. Εταιρική διακυβέρνηση, 18. Κλιματική αλλαγή, 19. Ανθρώπινοι πόροι, 20. Ανάπτυξη προϊόντων, 21. Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, 22. Εγκληματικότητα, 23. Σύνθετα εργαλεία, 24. Αντασφάλιση, 25. Υποστηρικτικές υπηρεσίες, 26. Μόλυνση, 27. Τρομοκρατία.
Η παραπάνω κατάταξη προκύπτει από την έρευνα (Insurance Banana Skins) που έγινε από την PwC και το CSFI (Centre for the Study of Financial Innovation), μεταξύ 662 ερωτηθέντων από 54 χώρες –αυτό είναι το δείγμα.
Για την Ελλάδα, τη χώρα μας, υπάρχουν, σαφώς και αναντίρρητα, κίνδυνοι, οι οποίοι, λόγω του παγκοσμιοποιημένου χαρακτήρα της Ασφάλισης, δεν επηρεάζονται από τους παράγοντες Τόπος και Χρόνος. Υπάρχουν, όμως, και κίνδυνοι, που όχι μόνον επηρεάζονται από αυτούς τους δύο παράγοντες, αλλά και αξιολογούνται με διαφορετική βαρύτητα.
Κίνδυνοι που η αξιολόγησή τους δεν επιδέχεται “υποκειμενικής” διαφοροποίησης είναι σαφώς το ρυθμιστικό πλαίσιο και η απόδοση των επενδύσεων. Επιδέχονται, όμως, διαφοροποίησης κίνδυνοι όπως οι φυσικές καταστροφές και η τρομοκρατία.
Αν, στις 54 χώρες του δείγματος, η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συνυπάρχουν, είναι σαφές ότι, για το συγκεκριμένο χρόνο, δεν απειλούμεθα ως κλάδος, εδώ στην Ελλάδα, από πλημμύρες και ανεμοστρόβιλους, όσο οι ΗΠΑ. Επομένως, αξίζει να προβληματιστούμε με άλλους κινδύνους κατά προτεραιότητα.
Οι κίνδυνοι, λοιπόν, που η ελληνική ασφαλιστική αγορά υφίσταται σήμερα και στη διαμόρφωσή τους –σε πολλούς από αυτούς– συμμετέχει και η ίδια είναι οι εξής (κατά τη δική μας κρίση η κατάταξη):
1. Επιχειρηματικές πρακτικές, 2. Ποιότητα διαχείρισης κινδύνου, 3. Ποιότητα διοίκησης, 4. Κανάλια διανομής, 5. Πολιτικές παρεμβάσεις, 6. Καινοτομία, 7. Φήμη, 8. Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, 9. Υποστηρικτικές υπηρεσίες, 10. Μακροοικονομικό περιβάλλον, 11. Ρυθμιστικό πλαίσιο, 12. Απόδοση επενδύσεων, 13. Διαθεσιμότητα κεφαλαίων, 14. Προϊόντα με εγγυημένες αποδόσεις, 15. Μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις. 16. Αντασφάλιση, 17. Ανάπτυξη προϊόντων, 18. Ανθρώπινοι πόροι, 19. Εταιρική διακυβέρνηση, 20. Διαχείριση της αλλαγής, 21. Φυσικές καταστροφές, 22. Αναλογιστικές παραδοχές, 23. Μόλυνση, 24. Εγκληματικότητα, 25. Τρομοκρατία, 26. Σύνθετα εργαλεία, 27. Κλιματική αλλαγή.
Η Ασφάλιση, ανεξάρτητα από το πού ζει κανείς, είναι ο μόνος τρόπος που έχει βρει ο άνθρωπος για να ελαχιστοποιεί το κόστος-ζημιά από μη πιθανές αιτίες που τον απειλούν και τον πλήττουν. Εφαρμόζεται και σε εμπράγματες ζημίες και σε ζημίες που σχετίζονται με τη ζωή του ατόμου.
Η Ασφάλιση πουθενά δεν χαρακτηρίζεται ως οικονομική μέθοδος και ως καπιταλιστικό εργαλείο.
Η Ασφάλιση δεν συγχέεται και δεν συγκρίνεται με την Κοινωνική Ασφάλιση και δεν χαρακτηρίζει παρά μόνον την ευρηματικότητα των κοινωνικών συνόλων να αμύνονται απέναντι σε τυχόν μη προβλέψιμα γεγονότα-απειλές.
Το ότι σκόπιμα αμφισβητείται η διαδικασία της ασφάλισης, η λειτουργία της σε δεδομένα της στατιστικής επιστήμης, οι εισφορές-συμβολή του κλάδου στα δημόσια οικονομικά και, τέλος, η ενυπάρχουσα σαν κίνητρο κοινωνική δικαιοσύνη, ώστε οι έχοντες να μεριμνούν εξ ιδίων για να ελαφρύνονται οι μη έχοντες, για τους οποίους μεριμνά το σύνολον, αναδεικνύει, ειδικά για τη χώρα μας, ότι ο Θεσμός της Ασφάλισης φοβίζει τους “παρόχους” διαιώνισης των προβλημάτων της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Σύμμαχοι αυτών ο τραπεζικός κλάδος, που εποφθαλμιά την πρόσκτηση εσόδων και αγνοεί την υποχρέωση αποζημίωσης, και οι επαγγελματίες Πολιτικοί, που δεν διαθέτουν επιστημονική κατάρτιση.
Τέλος, σύμμαχοι είναι και οι ολίγον γνωρίζοντες και πολύ ομιλούντες – γράφοντες – εκφωνούντες, μέσω των Μαζικών Μέσων Επικοινωνίας.
