Editorial: Απρίλιος 2014
Περί των συμβάσεων συνεργασίας διαμεσολαβητών – εταιρειών
Oφείλουμε να εκμυστηρευτούμε στους αναγνώστες μας ότι καθόλου δεν μας κολακεύει ως άτομα, ως επαγγελματίες, ως εταιρείες, αλλά και ως πολίτες και ως Κράτος, η έννοια της επιφύλαξης.
Οι επιφυλάξεις ελλοχεύουν και υπονομεύουν.
Οι επιφυλάξεις καθιστούν το όποιο έδαφος ανασφαλές και την όποια ύπαρξη ή δραστηριότητα ή σύμβαση ετοιμόρροπη.
Την αφορμή γι’ αυτές τις δυσάρεστες σκέψεις και τους υπονομευτικούς συνειρμούς τη λάβαμε από το βροντερό μήνυμα των ασφαλιστικών διαμεσολαβητών ως προς τις προτεινόμενες από τις εταιρείες συμβάσεις που πρέπει να υπογράψουν, για να λειτουργεί η ασφαλιστική βιομηχανία υπό τη σύννομη εποπτεία της Τράπεζας της Ελλάδος.
Οι υπερβολές εκατέρωθεν επιδεινώνουν το περιβάλλον,
ενδυναμώνουν όσους αμφισβητούν το μέλλον του Θεσμού της ιδιωτικής ασφάλισης,
απαξιώνουν τους χειριζόμενους τα πράγματα του οίκου μας και
νομιμοποιούν επιφυλάξεις στους καταναλωτές, που πληροφορούνται τα όσα συμβαίνουν.
«Όταν δεν τα “βρίσκουν” οι ασφαλιστικές εταιρείες με τα δίκτυά τους, πώς θα τα “βρουν” με τους συναλλασσόμενους;», θα μπορούσε κάλλιστα να ισχυριστεί κάποιος.
Πρόκειται για μια κακή υπηρεσία στον Θεσμό και το επισημαίνουμε.
Οι συμβάσεις των ασφαλιστικών διαμεσολαβητών με τις Εταιρείες πρέπει να είναι ξεκάθαρες και ελκυστικές, με αμοιβαιότητα και αποδεδειγμένη καλή πίστη.
Οι συμβάσεις των ασφαλιστικών διαμεσολαβητών με τις Εταιρείες πρέπει να αποπνέουν αμφίδρομη αναγνώριση των συνεργαζομένων, προς έναν και μόνο σκοπό και στόχο: την προσφορά φερέγγυων υπηρεσιών στον καταναλωτή.
Πώς μπορεί αυτό να περάσει, όταν δημιουργούνται καχύποπτες επιφυλάξεις στις σχέσεις των δύο μερών;
Ας αρθούμε, επιτέλους, στο ύψος όχι μόνον των περιστάσεων, αλλά και της χρησιμότητας της αναγκαιότητας του Θεσμού της Ασφάλισης.
