Δρ Δημοσθένης Κατσάρκας: Πού χαλάει το “παιχνίδι”

Δρ Δημοσθένης Κατσάρκας,
Διευθυντής Κλινικής «Άγιος Λουκάς»

Μια ζωντανή συνέντευξη που “λέει” περισσότερα από όσα καταγράφονται

Επιλέξαμε τον κ. Δημοσθένη Κατσάρκα σαν μια φωνή με ιδιαίτερη βαρύτητα, που θα άξιζε να την ακούσουμε, σχετικά με το θέμα που ταλανίζει αυτήν τη στιγμή την ελληνική ασφαλιστική αγορά και δεν είναι άλλο από τις κακές σχέσεις των ασφαλιστικών εταιρειών με τις ιδιωτικές κλινικές. Κακές σχέσεις που “πληρώνει” ο καταναλωτής και απειλούν θανάσιμα και τη φήμη της ασφαλιστικής δραστηριότητας.

Επικοινωνήσαμε, λοιπόν, με το Γραφείο του κ. Κατσάρκα στη Θεσσαλονίκη, για να υποβάλουμε τα ερωτήματά μας. Η απάντηση που λάβαμε ήταν από τον ίδιο τον κ. Κατσάρκα, ο οποίος μας ζήτησε προσωπική επικοινωνία και όχι γραπτή υποβολή ερωτήσεων.

Το εκτιμήσαμε και ανταποκριθήκαμε.

– Ήρθατε για εισαγωγή;

– Όχι, ευτυχώς! Έχω ραντεβού με τον κ. Κατσάρκα.

– Α, μάλιστα. Στον διάδρομο, τρίτη πόρτα αριστερά.

Όντως, η πόρτα είναι ανοιχτή. Εισερχόμεθα και ευγενέστατα μας παρακαλούν να περιμένουμε λίγο στο σαλόνι. Βγαίνουμε. Βλέπουμε στο βάθος –ανοιχτός ο χώρος– τον κ. Δημοσθένη Κατσάρκα να συνομιλεί με μια κυρία στο δικό του γραφείο. Περιμένουμε στο σαλόνι. Σε λίγο μας καλούν…

Εισερχόμαστε και ο σεβάσμιος κ. Δημοσθένης Κατσάρκας μας υποδέχεται χαμογελώντας, αν και… αυστηρός. Μας “επιτρέπει” να καθίσουμε και να μπούμε αμέσως στο θέμα.

Συνέντευξη στον Δημήτρη Ρουχωτά

Δ.Κ.: Κύριε Ρουχωτά, με τις ασφαλιστικές έχουμε πρόβλημα.

(Έτσι, κάθετα τοποθετείται, με το καλημέρα) Γιατί, κύριε Κατσάρκα;
Δ.Κ.: Έρχονται ασθενείς, προκειμένου να χειρουργηθούν, και δηλώνουν ότι είναι ασφαλισμένοι σε κάποια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Εμείς αμέσως ενημερώνουμε την εταιρεία, με το ερώτημα αν πράγματι ο συγκεκριμένος ασθενής είναι ασφαλισμένος και κάτω από ποιους όρους. Θα το πιστέψετε ότι, για να πάρουμε απάντηση, μπορεί πολλές φορές να περάσουν μήνες; Βέβαια, πρόσφατα αυτό το πρόβλημα μοιάζει να διευθετείται. Ας ελπίσουμε για το μέλλον.

Πολλά προβλήματα προκύπτουν για τον απλούστατο λόγο ότι ορισμένες εταιρείες δεν κινούνται με κάποια λογική ταχύτητα. Δεν είναι δυνατόν να χρειάζονται μήνες, για να διαπιστώσουμε αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι ασφαλισμένος και κάτω από ποιους όρους.

Κι όχι μόνον αυτό! Ενδεχομένως, για να πείσουν τον άνθρωπο να ασφαλιστεί, τον έχουν διαβεβαιώσει πως, όταν προσέλθει στην Κλινική, δεν θα πληρώσει φράγκο, αρχικώς, αν δεν εισαχθεί. Αυτό όμως δεν ισχύει, διότι αφορά μόνον τα ιατρικώς επείγοντα περιστατικά.
Και ιατρικώς επείγον σημαίνει ότι κινδυνεύει η ζωή του προσερχομένου. Ιατρικώς επείγοντα είναι το έμφραγμα του μυοκαρδίου, η γαστρορραγία, η αιμορραγία, η εγκεφαλική προσβολή, ο τραυματισμός, τα κατάγματα κ.λπ.

Και τι γίνεται τότε, κύριε Κατσάρκα;

Δ.Κ.: Δημιουργούνται παρεξηγήσεις και διαπληκτισμοί.

Συγγνώμη, κύριε Κατσάρκα. Αυτά πρέπει να τα διευκρινίζετε με την ασφαλιστική εταιρεία, όχι με τον άρρωστο…

Δ.Κ.: Συμφωνώ, αλλά άντε να βρείτε εκείνη τη στιγμή, εκείνη την ώρα, την ασφαλιστική! Είναι πολύ κακώς ενημερωμένοι οι ασφαλισμένοι από την ασφαλιστική τους εταιρεία. Δεν ξέρω αν συμβαίνουν αυτά τα πράγματα και στην Αθήνα, αλλά οι ασφαλιστικές εταιρείες για εμάς, για πολλά χρόνια, ήταν αόρατες…

Θυμάμαι ήταν μια κυρία (μας αναφέρει το όνομά της) σε κάποια ασφαλιστική εταιρεία, η οποία με είχε διαβεβαιώσει μερικές δεκάδες φορές ότι την ερχόμενη εβδομάδα θα έρθει να με δει, για να συζητήσουμε αυτού του είδους τα προβλήματα. Ουδέποτε στη ζωή μου την είδα…

Τι απαντάτε σε όσους υποστηρίζουν ότι στις Ιδιωτικές Κλινικές υπάρχουν διαφορετικές χρεώσεις: άλλο τιμολόγιο για τις ασφαλιστικές κι άλλο για τους ιδιώτες;

Δ.Κ.: Κοιτάξτε, εμείς έχουμε το τιμολόγιό μας, το οποίο είναι για όλο τον κόσμο. Πλην όμως, συμβαίνει όντως να παρεμβαίνει κάποιες φορές η ασφαλιστική εταιρεία και να επιδιώκει να τροποποιεί κάποια πράγματα, όπως για παράδειγμα τις αμοιβές των ιατρών. Εκεί δημιουργούνται προβλήματα. Όμως, είμαι απόλυτος. Τιμολόγια διαφορετικά δεν έχουμε. Επίσης, σημειώστε ότι, στις χρεώσεις, πάντοτε έχουμε μέσα και τον ΕΟΠΥΥ.

Πώς αξιολογείτε τα DRGs (Σύστημα διαγνωστικά ομοιογενών ομάδων); Μπορούν να βοηθήσουν στον εξορθολογισμό του κόστους και στη βελτίωση της ποιότητας των υπηρεσιών;

Δ.Κ.: Όντως, βοηθούν στον εξορθολογισμό του κόστους, εάν και εφόσον γίνεται από ανθρώπους που ξέρουν τα πράγματα. Συχνά, συμβαίνουν περίεργα… Σκεφτείτε ότι μέσα στα ΚΕΝ, αρχικώς υπήρχε κι ένα ΚΕΝ για δήγμα από… καγκουρό, διότι ήταν από τα μεταφρασμένα αυστραλιανά πρότυπα!

Πάνω σε αυτά τα θέματα, έχουμε προβλήματα και με τον ΕΟΠΥΥ. Ειδικά εμείς οι εκτός Αθηνών αντιμετωπιζόμαστε πολλές φορές από τις υπηρεσίες των Αθηνών κατά τρόπο απαράδεκτο! Κοινό και γνωστό πρόβλημα: οι δημόσιες υπηρεσίες στην Αθήνα δεν σηκώνουν τηλέφωνο.

Συγχωρέστε με, κύριε Κατσάρκα. Λαμβανομένης υπόψη της μακράς πορείας σας, σκέπτομαι μήπως είστε υπερβολικός και επηρεασμένος από παλιές σας εμπειρίες…

Δ.Κ.: Ίσως. Τελευταία, έχει βελτιωθεί η κατάσταση, δύσκολα όμως –σας διαβεβαιώ– ξεριζώνονται τέτοια πράγματα, τέτοια φαινόμενα.

Κρίνετε εφικτή την παράλληλη εφαρμογή αυτών των συστημάτων στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα; Δηλαδή, κάτι που εφαρμόζεται στον ιδιωτικό τομέα διαχειριστικά θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στον δημόσιο;

Δ.Κ.: Καταρχήν, στο δημόσιο γίνεται μια μεγάλη κοροϊδία. Δηλαδή, έβαλαν αυτά τα ΚΕΝ, τα οποία εν πολλοίς έχουν λογική, δηλαδή εκτός από κάτι λεπτομέρειες, θα έλεγα ότι είναι σωστά. Τι γίνεται όμως; Έρχεται το κράτος προ δεκαετίας και λέει claw back και rebate, που σημαίνει ότι ενώ αυτά τα χρήματα μας τα δίνει, ύστερα από λίγο το 40% το παίρνει πίσω. Αφού έχω πληρώσει όλους τους φόρους και μου πάρει και το 40%, τι θα μου μείνει; Σε ωθεί στην παρανομία.

Δεν υπάρχει ένας λογικός άνθρωπος να συνεννοηθείς μαζί του και να πεις «ρε παιδιά, είναι δυνατόν να έχετε τέτοια νοοτροπία;». Στην Ελλάδα, η μεγάλη διαφθορά που υπάρχει είναι κρατικογενής, στο ξεκίνημα. Μπορεί να μπαίνουν μετά ορισμένοι πρωταθλητές και να καταρρίπτουν τα ρεκόρ, αλλά από εκεί ξεκινάει, διότι όταν έρχεται και μου παίρνει πίσω το 40%, ύστερα μετά από λίγους μήνες θα κλείσω.

Βεβαίως, έτσι όπως μου το λέτε είναι περιττό να σας ρωτήσω γι’ αυτή την κουβέντα που γίνεται για τη συνεργασία των δημόσιων νοσοκομείων. Θυμάστε, όμως, από πότε συζητιέται; Γιατί δεν γίνεται, κύριε Κατσάρκα; Είναι τα συμφέροντα τόσο μεγάλα;

Δ.Κ.: Δεν ξέρω. Γι’ αυτό χαλάει το παιχνίδι. Θα έλεγα, όμως, ότι κάποτε θα πρέπει να επικρατήσουν λογικότερες απόψεις. Πρέπει να πάψει η δαιμονοποίηση του ιδιωτικού τομέα και η αντίληψη ότι κάθε κρατική δραστηριότητα είναι καθαρή και αγνή. Στην πραγματικότητα (στον τόπο μας τουλάχιστον), ο ιδιωτικός τομέας είναι που κερδίζει τα χρήματα και ο δημόσιος είναι που τα ξοδεύει.

Αν μειώσουμε τον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή την πλουτοπαραγωγική δραστηριότητα, πού θα βρεθούν χρήματα για να τα ξοδέψει ο κρατικός τομέας; Ξέρετε καμιά κρατική επιχείρηση που είναι κερδοφόρα; Υπήρξαν στο παρελθόν μερικές που σιγά – σιγά έγιναν κι εκείνες προβληματικές και ζημιογόνες. Κάθισε κανένας να σκεφτεί γιατί, άραγε, συμβαίνει αυτό; Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνούμε και τις απίθανες υπερβολές των συνδικαλιστών, που –όχι σπάνια– αποτελούν τη μεγάλη πληγή της χώρας μας. Διερωτώμαι αν υπάρχει άλλο μέρος του κόσμου που παρέχεται «άδεια λοχείας» σε άνδρες. Στον τομέα αυτόν υποθέτω ότι έχουμε το ρεκόρ.

Πώς θα βλέπατε μια συνεργασία των ασφαλιστικών με τα δημόσια νοσοκομεία, με προγράμματα χαμηλότερου ασφαλίστρου συγκριτικά με αυτά που κατευθύνουν τον πελάτη σε ιδιωτικές κλινικές και βάσει των οποίων θα μπορούσε να γίνει και μια ανάπτυξη ίσως εγκαταστάσεων και μηχανημάτων στα δημόσια νοσοκομεία, που θα εξυπηρετούν αυτούς τους ασφαλισμένους; Θα σήμαινε, βέβαια, λιγότερους ασφαλισμένους που να κατευθύνονται σε εσάς…

Δ.Κ.: Αυτό προϋποθέτει βελτίωση της παροχής των υπηρεσιών στον κρατικό τομέα· νοοτροπίας, καταρχήν. Δεν είναι δυνατόν να διοικούνται τα νοσοκομεία από άσχετους ανθρώπους. Βάλτε εμένα σε μια εταιρεία που ασχολείται με ελικόπτερα. Σε τρεις μέρες θα πέσουν όλα στη γη και δεν θα πετάει κανένα. Όλοι μας σε αυτόν τον κόσμο ξέρουμε μια – δυο δουλειές, και εκείνες πόσο τις ξέρουμε;

Η έλλειψη νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού ισχύει στον χώρο τον δικό σας;

Δ.Κ.: Ιατρικού όχι, νοσηλευτικού ναι. Γιατί ισχύει; Γιατί ένα περίεργο φαινόμενο έχει συμβεί στην Ελλάδα. Από την πανδημία και εδώ, οι Έλληνες έγιναν τεμπέληδες, δεν θέλουν να δουλεύουν. Σε κρατικά νοσοκομεία δεν ξεκινάνε την εγχείρηση στις 12, γιατί θα κρατήσει 4 ώρες, ενώ στις 3 τελειώνει το ωράριό τους.

Εμείς στα νιάτα μας ξεκινούσαμε τη δουλειά στο ιατρείο και όσο πάει, διότι αυτός που έχεις μπροστά σου είναι άνθρωπος, δεν είναι πράγμα. Θα τον παρατήσεις στη μέση; Επειδή, όμως, δεν θες να τον παρατήσεις στη μέση, το θεωρείς ανήθικο, δεν τον βάζεις καθόλου. Επομένως, μετά τις 12 δεν αρχίζει η εγχείρηση. Πώς θα βγει έτσι η δουλειά;

Εμείς, εδώ, ξέρετε πόσες εγχειρήσεις κάνουμε ημερησίως; Από 80 έως 120! Μικρές, μεγάλες, με 300 κρεβάτια που έχουμε. Αλλά ο κόσμος δουλεύει. Δεν θα έλεγα ότι τους εξοντώνουμε, αλλά δουλεύουν.

Η ιατρική απαιτεί δουλειά, ο άρρωστος θέλει φροντίδα, δεν γίνεται με προχειρότητες.

Διάβαζα πρόσφατα μια καταπληκτική συνέντευξη του σπουδαίου επιστήμονα Γεωργίου Δαΐκου, 106 ετών, που θεωρείται ο πατέρας της Λοιμωξιολογίας στην Ελλάδα. Υπό του Δαΐκου υπηρέτησε ένα πολύ δικό μου άτομο και από παιδί ακούγαμε «Δαΐκος, Δαΐκος». Αυτή τη συνέντευξη έπρεπε να τη βγάλουν και να τη μοιράσουν στον κόσμο, διότι έλεγε: «Ο ασθενής δεν θέλει συμπόνια, θέλει αγάπη». Δυστυχώς, αυτά τα μηνύματα πού είναι τώρα, κ. Κατσάρκα;

Δ.Κ.: Όταν είχαμε στην Ελλάδα τη σχολή του Ευαγγελισμού, τη σχολή του Ερυθρού Σταυρού στην Αθήνα και την κρατική σχολή νοσοκόμων στη Θεσσαλονίκη –τότε πήγαιναν μόνο κορίτσια–, πηγαίνανε κορίτσια που έδιναν και την ψυχή τους στον άρρωστο. Έκλεισαν όλες οι σχολές, διότι έγιναν τα ΤΕΙ. Εκεί πήγαν ένα σωρό παιδιά, τα οποία δεν ήθελαν να πάνε εκεί, αλλά, λόγω της βαθμολογίας που πήραν στις εξετάσεις, βρέθηκαν εκεί… Έτσι, βάζεις να κάνει νοσηλεία ένας άνθρωπος που σιχαίνεται τις μυρωδιές, είναι αλλεργικός κ.λπ.

Να σας πω ένα μυστικό… Ήμουν Πανεπιστημιακός στα νιάτα μου. Είχαμε προϊσταμένη, η οποία ήταν πρακτική σε πανεπιστημιακή κλινική και, όταν ήρθαν οι διπλωματούχες, τα κορίτσια που έβγαιναν από αυτές τις σχολές, άλλαξαν τα πάντα. Ανέβηκε η νοσηλεία, αλλά είχαν μια αγάπη για τον άρρωστο. Ξέρετε, ο άρρωστος είναι σαν το τραυματισμένο πουλάκι, που θέλει χάδι, θέλει φροντίδα, θέλει ενδιαφέρον.

Εμένα με τραυμάτισε στα νιάτα μου ένα γεγονός· ήμουν φοιτητής ακόμα. Έφεραν έναν κακομοίρη άνθρωπο από ένα βουνό, τον έβαλαν εκεί στη γωνία –αυτός ήταν τρομαγμένος– και πήγε μία από εκείνες τις παλιές και του λέει: «Εσένα, τι σε έφεραν εδώ, ρε σαράβαλο;». Αυτός μια “πέθανε” εκείνη την ώρα και την άλλη μέρα πέθανε οριστικά. Αυτός ξέρετε τι χρειαζόταν; 10 δευτερόλεπτα. Να πας κοντά του και να του πεις: «Θα σε φροντίσω». Με 10 δευτερόλεπτα του αλλάζεις όλον τον κόσμο!

Έχει διατυπωθεί από έγκυρους ασφαλιστικούς κύκλους η πρόταση να συμμετέχουν ασφαλιστικές εταιρείες στο μετοχικό κεφάλαιο ανταγωνιστικού ομίλου παροχής υπηρεσιών υγείας. Αυτό έχει προταθεί και για το Ερρίκος Ντυνάν και προτείνεται και σε άλλα σχήματα. Μια τέτοια εξέλιξη πιστεύετε ότι θα επηρέαζε την αγορά των ιδιωτικών παρόχων υγείας; Εσείς θα εξετάζατε μια ανάλογη πρόταση; Μπορεί να βοηθήσει σε μια win-win συνεργασία των δύο πλευρών;

Δ.Κ.: Εμάς κατά κανέναν τρόπο δεν μας ενδιαφέρει αυτό. Εμείς είμαστε αποκλειστικοί. Ούτε συνεργασίες ούτε συνεταιρισμούς ούτε τίποτα.

Η ιδιοκτησία της δικής μας Κλινικής είναι στα χέρια μιας Ελληνοαμερικανικής ιεραποστολής της Ευαγγελικής Εκκλησίας. Από τη δική μας Κλινική, κανένας ιδιώτης δεν περιμένει να βάλει λεφτά στην τσέπη του. Διότι και λεφτά που κερδήθηκαν εδώ, επενδύθηκαν για φιλανθρωπικές δραστηριότητες, ιεραποστολικές, πνευματικές και όλα αυτά. Επομένως, υπάρχει διαφορετική νοοτροπία. Κι αυτό το υπηρετούμε φροντίζοντας να έχουμε στη διοίκηση ανθρώπους οι οποίοι έχουν αυτήν τη νοοτροπία· αλλιώτικα, χαλάει το παιχνίδι.

Γενικότερα, είστε αισιόδοξος για αυτού του τύπου τα επιχειρηματικά σχήματα;

Δ.Κ.: Και ναι και όχι. Εξαρτώνται από εκείνους που καλούνται να συνεχίσουν μια υψηλή αποστολή. Τέτοιοι άνθρωποι, βέβαια, δεν βρίσκονται εύκολα.

Ποιος είναι ο ανταγωνισμός που έχετε εδώ στη Θεσσαλονίκη;

Δ.Κ.: Κυρίως ο ανταγωνισμός που δημιουργεί η άγνοια, το ημίφως και η παραμέληση των ιδανικών του Ιπποκράτη.

Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ υμών και των άλλων; Θέλετε να μας πείτε;

Δ.Κ.: Πάρα πολύ ευχαρίστως. Ο Ιπποκράτης λέει στον όρκο του: «Ἁγνῶς δὲ καὶ ὁσίως διατηρήσω βίον τὸν ἐμὸν καὶ τέχνην τὴν ἐμήν». Ρωτάω εγώ, λοιπόν: εξ ημών των ιατρών «πόσοι διατηρούν τον βίον και την τέχνην τους οσίως και αγνώς;».

Επειδή έρχονται πολλοί νεαροί γιατροί εδώ σε εμένα, ιδίως τώρα, αυτόν τον καιρό που παλιννοστούν –έχουμε εδώ μία ομάδα αγγλοτραφών, μία γερμανοτραφών και μία σουηδοτραφών– κι ανάμεσά τους υπάρχουν διαμάντια. Όχι όλοι, ορισμένοι είναι εξαιρετικοί. Αυτά τα παιδιά έρχονται εδώ και νιώθουν ότι είναι άεργοι· δεν τους ξέρει κανείς. Εγώ τέτοια παιδιά προσπαθώ να τα βοηθήσω και να τα βάλω στο “παιχνίδι”, γιατί αξίζουν.

Κάνετε δηλαδή μεθοδολογική στρατολόγηση;

Δ.Κ.: Βέβαια! Όταν δω τέτοια παιδιά, προσπαθώ να τα ενισχύσω. Τους λέω για δυο τρία χρόνια θα νιώθεις άεργος και θα λες «καλά ήμουν εκεί, τι ήθελα και έφυγα», αλλά έτσι θα ανέβει το επίπεδό μας. Οι περισσότεροι ξέρουν πράγματα καινούρια, τα οποία θα βοηθήσουν να ανέβει ο μέσος όρος. Θα μπολιάσουν και τους διπλανούς τους.

Πόσα άτομα έχετε;

Δ.Κ.: Οι υπάλληλοί μας είναι 700 και οι συνεργάτες γιατροί είναι γύρω στους 800.

Αν μου επιτρέπετε, πόσος είναι ο ετήσιος τζίρος σας;

Δ.Κ.: 50 εκατ. ευρώ περίπου. Μια φορά συνέκρινα τον δικό μας ισολογισμό με αυτόν κάποιας Κλινικής των Αθηνών και τα έχασα, γιατί εμείς είχαμε νοσηλεύσει λίγους περισσότερους από εκείνους και εκείνων ο τζίρος ήταν τριπλάσιος από τον δικό μας.

Εσείς είχατε περισσότερα κέρδη;

Δ.Κ.: Όχι, δεν είχαμε κέρδη· πού να τα βρούμε! Αντίθετα από τα funds που μας ανταγωνίζονται, και έχουν έναν στόχο: να βγάλουν λεφτά αντί παντός τιμήματος. Δεν υπάρχει πιο απάνθρωπο πράγμα από το να πεις σε έναν άνθρωπο: «Δεν έχεις να πληρώσεις, πήγαινε να πεθάνεις».

Βλέπετε εκείνο το παιδάκι στη φωτογραφία που με αγκαλιάζει; Είναι ένα Αλβανάκι, που το έφεραν εδώ πριν 10 χρόνια με συγγενή καρδιοπάθεια και έπρεπε να χειρουργηθεί. Το έφεραν οι γονείς και ρώτησαν: «Εάν το χειρουργήσετε, τι θα κοστίσει;». Και τους είπα: «Κάπου 12.000». Τους χάσαμε… Λέω στη γραμματέα: «Για πάρ’ τους ένα τηλέφωνο». Τους λέω: «Τι θα γίνει, ρε παιδιά, δεν θα έρθετε;». Μου λένε: «Δεν θα έρθουμε, δεν έχουμε λεφτά». «Τι θα γίνει το παιδί;», τους λέω; «Φέρτε το παιδί εδώ».

Το έφεραν εδώ και ούτε η κλινική ούτε ο γιατρός πήραν χρήματα. Ήρθε τις προάλλες να με δει, έχει γίνει 1.90. Ε, αυτό δεν πληρώνεται με τίποτα.

Θα σας πω κάτι χαρακτηριστικό… Όταν άνοιξε ο δρόμος για την Αλβανία, το ’91-92, ήρθε και με βρήκε ο Τρίταν Σέχου, που ήταν τότε Υπουργός Υγείας, αργότερα έγινε Αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας επί Μπερίσα. Μου λέει: «Θέλω να σου στέλνω αρρώστους, αλλά λεφτά μη ζητάς, εμείς δεν έχουμε».

Του λέω: «Στέλνε μου, αλλά να μου στέλνεις δυο δυο, γιατί αλλιώς θα με φαλιρίσεις». Και πράγματι, μου έστελνε δυο δυο και νοσηλεύσαμε αρκετό αριθμό από εκεί, δωρεάν. Νοσηλεύσαμε, δηλαδή, έναν αριθμό αρρώστων, οι οποίοι ήταν εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους, ήταν άνθρωποι ταλαιπωρημένοι.

Η ιατρική δεν μπορεί να είναι σαν άλλες δουλειές! Αυτό είναι το λάθος που γίνεται στην Ελλάδα. Στην Αμερική, τα μεγάλα νοσοκομεία, που “τρέχουν” οι Έλληνες, αυτά όλα είναι ιδιωτικά, δεν είναι κρατικά. Ποια είναι η διαφορά, όμως; Είναι non-profit, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Δηλαδή, βγάζουν του κόσμου τα λεφτά εκεί, πληρώνουν οι ασθενείς πενταπλάσια από εδώ, αλλά ένα μέρος μπαίνει μέσα και τα άλλα πάνε στην έρευνα του καρκίνου, η οποία με αυτά τα λεφτά γίνεται. Εδώ, όμως, ο κ. Τάδε έχει λεφτά και λέει να κάνω ένα νοσοκομείο, για να βγάζω και άλλα χρήματα. Εκεί χαλάει το “παιχνίδι”.

Ακολουθήστε την ασφαλιστική αγορά στο Google News