Editorial, Σεπτέμβριος 2018

Τα τελευταία 41 χρόνια, υπηρετώντας τον ασφαλιστικό διαμεσολαβητή, τον ασφαλιστικό σύμβουλο, τον ασφαλιστή, τον χρηματοοικονομικό σύμβουλο ή όπως αλλιώς θέλετε να τον πείτε, μοιραία έχουμε ταυτιστεί με αυτόν και τα προβλήματά του.

Κρίνοντας, λοιπόν, ότι διαθέτουμε την έξωθεν καλή μαρτυρία, δεν διστάζουμε να τοποθετηθούμε και να εκφράσουμε τη βεβαιότητα, ότι ο ασφαλιστικός διαμεσολαβητής είναι το άπαν της ιδέας της ασφάλισης. Είναι ο κύριος εκφραστής του ασφαλιστικού θεσμού και αυτός, τέλος, από τον οποίο χαρακτηρίζεται ο θεσμός, στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.

Ο ασφαλιστικός διαμεσολαβητής είναι κατά νόμο ελεύθερος επαγγελματίας, διεκδικεί την εμπιστοσύνη του πελάτη ως ελεύθερος επαγγελματίας, στην πράξη όμως πολλές φορές, όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, η ιδιότητά του αυτή αμφισβητείται.

Αμφισβητείται εμμέσως από την Πολιτεία, με τον τρόπο που τον αντιμετωπίζει φορολογικά ως ελεύθερο επαγγελματία, από την εποπτική αρχή, που απαιτεί από αυτόν, για το καλό του πάντα…, συνεχείς πιστοποιήσεις και επαναπιστοποιήσεις, αλλά και από τις εταιρείες, τις ασφαλιστικές εταιρείες με τις οποίες συνεργάζεται, οι οποίες έχουν μόνιμα κρεμασμένη πάνω από το κεφάλι του τη δαμόκλειο σπάθη του περίφημου σπουδαίου λόγου για την καταγγελία της σύμβασής του.

Όλα αυτά, βεβαίως, δεν αφορούν τα υπόλοιπα δίκτυα διάθεσης ασφαλιστικών προϊόντων, όπως είναι οι τραπεζικοί υπάλληλοι και όλοι εκείνοι που στελεχώνουν τα εναλλακτικά δίκτυα.

Κάποτε οι ασφαλιστικές εταιρείες ιδρύονταν από ασφαλιστές και οι δημιουργοί τους τοποθετούσαν και τα χρήματά τους και την ηθική τους και το είναι τους το όλον στο να αξιωθεί και να επιτύχει το σχήμα.

Σήμερα, οι περισσότερες ασφαλιστικές εταιρείες ιδρύονται από μετόχους και funds, διοικούνται από εντεταλμένους και δεσμεύονται μόνον για τα αποτελέσματα, τα τεχνικά αποθέματα και τα περιθώρια φερεγγυότητας. Η έδρα τους εγκαθίσταται ανάλογα των συνθηκών και του οικονομικού περιβάλλοντος που η παγκοσμιοποίηση επιτρέπει.

Οι διαμεσολαβούντες που γνωρίζει ο κόσμος, ο καταναλωτής, ενώ διαδίδουν τον θεσμό της Ασφάλισης νιώθουν και βιώνουν την καθημερινή στην πράξη αμφισβήτηση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων, όπως αυτά προκύπτουν από τον νόμο και τους κανόνες καλής πίστης.

Ο ασφαλιστικός διαμεσολαβητής χτίζει την καριέρα του και αναπτύσσει το χαρτοφυλάκιό του ως ελεύθερος επαγγελματίας, υπηρετεί τον ασφαλιζόμενο και ταυτόχρονα καλείται να προασπίζει και τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της ασφαλιστικής εταιρείας.

Όταν, όμως, έρθει η ώρα της ανθρώπινης και επαγγελματικής διαφωνίας με την ασφαλιστική εταιρεία, τότε ο ασφαλιστής, ο ασφαλιστικός διαμεσολαβητής δηλαδή, πρέπει να απαντήσει στο πόσο πιστός παραμένει στην εταιρεία του, τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει γι’ αυτήν και ποια από τα δικαιώματά του πρέπει να χαρίσει και να στερηθεί, για να μην κατηγορηθεί ως υπόλογος στην καταγγελία του σπουδαίου λόγου.

Ο ελεύθερος επαγγελματίας, ο ασφαλιστικός σύμβουλος που προτρέπει τον πελάτη του να επιλέγει την ασφαλιστική του εταιρεία, έχει το δικαίωμα αυτό ο ίδιος για τον εαυτό του;

Το μεγάλο «ΓΙΑΤΙ;» που η Ευρωπαϊκή Πίστη ευθαρσώς διατυπώνει προς όλους τους επαγγελματίες ασφαλιστές είναι κατά τη γνώμη μας μία γενναία και επίκαιρη ερώτηση. Οι επαγγελματίες ασφαλιστές σήμερα έχουν την εμπειρία, τη γνώση αλλά και τα “μαθήματα” του παρελθόντος, που θα τους βοηθήσουν να αξιολογήσουν και να επιλέξουν το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ.

Εγώ προσωπικά, με την εμπειρία, τα “παθήματα” και τα “μαθήματα” που έχω λάβει, ανεπιφύλακτα θα ανταποκρινόμουν θετικά!
Αλλά εγώ δεν είμαι ασφαλιστής.

Δημήτρης Ρουχωτάς