Από τον «Τειρεσία» στον «Κάλχα»
Του Κώστα Λάμπρου, Ασφαλιστικού Διαμεσολαβητή, Πρoέδρου του Τμ. Υπηρεσιών του ΕΕΑ, πρώην Προέδρου του ΠΣΑΣ
Πριν ακόμη προλάβει να χαρεί η Ασφαλιστική Διαμεσολάβηση την απόσυρση του ιδιώνυμου εκείνου Κανονισμού με την κωδική ονομασία «Τειρεσίας», ένα νέο ιδιώνυμο μνημόνιο, δίδυμο αυτή τη φορά, και πάλι καλοκαιριάτικα, βγήκε για διαβούλευση, με τις κωδικές ονομασίες «Κώδικας Δεοντολογίας» & «Σύστημα Εσωτερικού Ελέγχου… κ.λπ.….». Δύο νέα εργαλεία management, δώρο από την Εποπτική Αρχή στις Εταιρείες, αφού το προηγούμενο δεν πέρασε.
Είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα συνασπίσθηκαν οι ενοχλημένες δυνάμεις, η Οικονομική και η Εποπτική, για να επανέλθουν εκδικητικά και ρεβανσιστικά, επιβάλλοντας από την πίσω πόρτα τα θέλω τους, αρνούμενες να αποδεχθούν το δίκαιο του αδυνάτου.
Κανονικά, τα “νέα εργαλεία” θα έπρεπε να έχουν την ονομασία «Κάλχας», για να γίνει πιο εμφανές το μήνυμα που περιέχουν, χωρίς προσχήματα. Μπράβο στους εμπνευστές και συντάκτες. δικαιούνται Νόμπελ ευρεσιτεχνίας και εκδικητικότητας.
Όπως έγραψα και την προηγούμενη φορά, όχι ένας «Τειρεσίας» αλλά δέκα, για όλους, και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη, και για τις Εταιρείες, για να ξέρουν Διαμεσολαβούντες και Ασφαλισμένοι πού πατούν και πού βρίσκονται. Kαι θα επαναλάβω: όχι ένας Κώδικας Δεοντολογίας, αλλά δέκα, και πάλι για όλους, αλλά όχι μονομερή “μνημόνια” και “ιδιώνυμα” από το ισχυρό μέρος στο αδύνατο, με την πλάτη και της εξουσίας.
Θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί ο υπάρχων νομοθετημένος Κώδικας Δεοντολογίας, τον οποίο ορισμένα Σωματεία, όπως ο ΠΣΑΣ, έχουν ενσωματώσει στο καταστατικό τους από εικοσαετίας. Tο πρόβλημα, όμως, βρίσκεται στην εφαρμογή του, αφού για την αποδοχή από τα μέλη και την εφαρμογή από τις πειθαρχικές επιτροπές των Δ.Σ. απαιτείται υποχρεωτική εγγραφή στα Επαγγελματικά Σωματεία.
Θα μπορούσε, υποθετικά, να αναλάβει την τήρηση ενός Κώδικα ο αδειοδοτών Οργανισμός, αλλά και αυτού η υποχρεωτικότητα αμφισβητείται τελευταία.
Με το ένα σκέλος, λοιπόν, ο «Κάλχας» τριχοτομεί την Ασφαλιστική Διαμεσολάβηση σε Δίκτυο Πρόσκτησης, Είσπραξης και Εξυπηρέτησης, δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες άσκησης του επαγγέλματος, ενώ παράλληλα μεταφέρει ακόμη και εποπτικά βάρη στις πλάτες της Διαμεσολάβησης.
Με το άλλο, η Εποπτική Αρχή αναλαμβάνει ρόλο Εμπορικής Διεύθυνσης και Διεύθυνσης Πωλήσεων των Εταιρειών!
Αντί, λοιπόν, να υπάρξει ευρεία συνεργασία της ασφαλιστικής αγοράς και των εποπτικών αρχών για ενεργοποίηση του υπάρχοντος Κώδικα, έρχονται οι ασφαλιστικές εταιρείες, με ρεβανσιστικό τρόπο και μοχλό τη νέα Εποπτική Αρχή και πρόφαση τη δεοντολογία, να καταργήσουν στοιχειώδη δικαιώματα της Ασφαλιστικής Διαμεσολάβησης, που αγγίζουν την επαγγελματική της ύπαρξη.
Είναι απορίας άξιον πώς η νέα Εποπτική Αρχή με την εμπειρία και το κύρος της ΤτΕ επανέρχεται με ίδιο τρόπο από “άλλο στενό”, κάνοντας το ίδιο λάθος, και γίνεται ξανά εφαλτήριο των επιδιώξεων των εταιρειών, παρεμβαίνοντας στις συνεργασιακές σχέσεις και νομοθετώντας υπέρ του ισχυρού.
Θυμηθείτε τι περιείχε ο «Τειρεσίας»: «…αθέτηση όρου αποκλειστικής συνεργασίας…», «…μη εξυπηρέτηση προσωπικού δανείου…», «…μη τήρηση των διατάξεων περί απόδοσης ασφαλίστρων και πολιτικής ακυρώσεων…», και άλλα πολλά!
Τώρα, έχουμε επανάληψη χειρότερου έργου, μη τήρηση της «…Εκάστοτε Πολιτικής Πωλήσεων των Ασφαλιστικών Εταιρειών…»!
Αν στον υπό διαβούλευση νόμο ενταχθεί το συγκεκριμένο εδάφιο, τότε επανέρχεται από την πίσω πόρτα ο «σπουδαίος λόγος» καταγγελίας των συμβάσεων και παρακράτησης των προμηθειών, που ο 1569 κατήργησε, αντικαθιστώντας τον με τον όρο «πράξεις του Διαμεσολαβούντος που ενέχουν Αστικές και Ποινικές Ευθύνες».
Αυτό οι Εταιρείες δεν το “χώνεψαν” ποτέ και πολύ λίγες το ενέταξαν στις συμβάσεις συνεργασίας, που είναι συμβάσεις προσχώρησης, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους, γεμάτες «σπουδαίους λόγους».
Έτσι, όλα αυτά τα χρόνια, συνέχισαν να καταγγέλλουν τις συμβάσεις και να οικειοποιούνται τις προμήθειες, γράφοντας στα παλαιά τους παπούτσια τον 1569, με την αιτιολογία της μη εφαρμογής της Πολιτικής Πωλήσεων, που συνοψίζεται βέβαια στην επίτευξη ικανοποιητικής νέας παραγωγής, που, αν δεν επιτευχθεί από το συνεργάτη, αποτελεί «σπουδαίο λόγο», για να του πάρουν ολόκληρη την παραγωγή!
Είναι φανερό ότι επιχειρείται η ανατροπή του Ν.1569 και ιδιαίτερα του άρθρου 4 παρ. 4 για λήξη ή λύση της συμβάσεως και απόδοση προμηθειών.
Δεκαετίες αγώνων της Ασφαλιστικής Διαμεσολάβησης, για κατοχύρωση των προμηθειών, για αναγνώριση της άυλης εμπορικής αξίας, αφού με την πελατεία της διευρύνει την οικονομική βάση, την εμπορική αξία και τη φήμη της εταιρείας και σε περίπτωση αποχώρησης πρέπει να δικαιούται κάποιας αποζημίωσης, την οποία αποδέχεται ακόμη και η εφορία και ισχύει στην ΕΕ για άλλες κατηγορίες Διαμεσολάβησης, όπως αυτή των αντιπροσωπειών αυτοκινήτων κ.λπ, διαγράφονται πλέον, εν μία νυκτί.
Η Ασφαλιστική Διαμεσολάβηση θα πρέπει να ξεκινήσει νέους αγώνες, για να ανατρέψει αυτή την πολύπλευρη και μεθοδευμένη επίθεση εναντίον της επαγγελματικής της υπόστασης, αλλά, για να την αποτρέψει, θα πρέπει να προστρέξει σε Θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού στους δικούς μας δεν μπορεί να βασίζεται πλέον.
Και κάτι ακόμη: οι “ισχυροί & δυνατοί” του Χώρου μας, που κρατάνε τα “μαχαίρια” και τα “πεπόνια”, και οι “Εξουσίες” που τους ανέχονται και τους συνδράμουν, πρέπει να γνωρίζουν ότι, θυσιάζοντας μονίμως τα συμφέροντα των πολλών και αδυνάτων και οδηγώντας τα πράγματα στα άκρα, για να τα “φάνε οι λίγοι όλα”, συσσωρεύουν επαγγελματική και κοινωνική οργή και, αν ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου και ξεχυθούν άνεμοι και σαρώσουν τα πάντα, θα έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης.
