Ιούνιος 2012: Εκλογές… για την καρέκλα ή το σκαμνί;

Πεποίθησή μας είναι ότι καμία τραγωδία δεν καταλήγει, δεν ολοκληρώνεται και δεν τελειώνει χωρίς κάθαρση.

Η ελληνική κοινωνία, μέρος-μέλος της Ευρωπαϊκής  Ένωσης, δοκιμάζεται και αυτή όπως και η Δημοκρατία.
Για τη Δημοκρατία, πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Αδιέξοδα δεν υπάρχουν γενικότερα στη ζωή.
Με αφορισμούς, όμως, δεν γίνεται τίποτα. δεν σώζεται τίποτα!

Ένα ελεεινό σύστημα κυριάρχησε, επί δεκαετίες, στον τόπο μας, που υποστηρίχθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υποστηρίχθηκε από Κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής  Ένωσης, ενθαρρύνθηκε από το οικονομικό κατεστημένο και καθοδηγήθηκε από πολιτικές-επιχειρηματικές και  στρατιωτικές ηγεσίες. Ας μην ξεχνάμε ότι η Χώρα μας εκτός από πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής  Ένωσης είναι πλήρες και με συμμετοχή μέλος του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Συμφώνου, με δημιουργικό ρόλο ανακατανομής εξουσίας και Συνόρων τα τελευταία χρόνια, στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο.
Μέσα στον ορυμαγδό των ανακατατάξεων, με τις Δημοκρατίες να παρακμάζουν και τα χαρακτηριστικά των Λαών να αλλοιώνονται, και η Ελλάδα, όπως και άλλες πολλές χώρες της Ευρωζώνης, γονάτισε.
Δεν είναι η οικονομική κρίση προϊόν. είναι αποτέλεσμα της εθνικής κρίσης. Η εθνική κρίση προϋποθέτει, για να συντελεστεί, ηθική άμβλυνση των αξιών. Αξίες όπως ο Πατριωτισμός και η Θρησκεία, αξίες όπως το Νόμισμα, αξίες όπως τα Εθνικά Οράματα –βλέπε Κυπριακό, Μακεδονία–, κατάντησαν, για να θυμηθούμε το Λουκά Παπαδήμο, άδεια πουκάμισα.
Τώρα που η Πατρίδα μας, μέσα σεένα περιβάλλον εχθρικά κριτικό, οδεύει την οδό της Συμμόρφωσης, οφείλουμε να επωμισθούμε τις ατομικές μας ευθύνες.
Ευθύνες, και επιλογών και τρόπου ζωής.
Ευθύνες, με κόστος ατομικό και συνολικό.
Ευθύνες, που δεν εξαντλούνται με την επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους ή την κατάργηση των Μνημονίων.
Ευθύνες, που δεν ανατίθενται σε άλλους και μάλιστα στους συγκεκριμένους ηγέτες-δημιουργούς του αδιεξόδου.
Αν η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, τότε και οι δημιουργοί των αδιεξόδων δεν πρέπει να έχουν διέξοδο.
Τους πρέπει  Έξοδος και επιτίμια.
Το ερώτημα είναι: Ο Λαός μας διαθέτει “κομπόδεμα” δύναμης να “ξοδέψει”, για να “αγοράσει” ένα καλύτερο Αύριο;
Την απάντηση ασφαλώς δεν θα την έχουμε την 17η Ιουνίου. Πιστεύουμε, όμως, ότι η διαδικασία διατύπωσής της έχει δρομολογηθεί ανεπιστρεπτί.